ดวงใจรักมาเฟีย บทที่14 ***ทั้งตอน

ดวงใจรักมาเฟีย

บทที่14

CUT SCENE...{1}

“ทำแบบนี้ ถ้าพี่ทนไม่ไหวแบคจะมาร้องห้ามทีหลังไม่ได้นะ” ชานยอลเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบนุ่ม ทั้งที่ใบหน้ายังคลอเคลียกันอยู่ไม่ห่าง ปลายจมูกโด่งไล่สูดดมผิวแก้มหอมไปจนถึงขมับ และหยุดลงที่หน้าผากมน กดจูบแผ่วเบาอ้อยอิ่ง

“นายชอบพูดถึงเรื่องความตาย ฉันไม่ชอบ” แบคฮยอนบอกเสียงเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ แต่ชานยอลได้ยินชัดทุกคำ หัวใจที่เคยตื่นกลัวการปฏิเสธดูมีความหวังขึ้นมาหลายเท่า

“เป็นห่วงพี่เหรอครับที่รัก” แบคฮยอนก้มหน้าซุกลงกับซอกคอของคนตัวสูงทันทีที่ได้ยินคำว่า‘ที่รัก’ เขินจนอยากแทรกแผ่นดินหนี ชานยอลจึงเชยคางคนตัวเล็กให้เงยมาสบตากันอีกครั้ง

“ว่าไงครับ” คนตัวสูงเร่งเร้าด้วยเสียงแผ่วเบาเช่นเคย “บอกพี่มาสิคนดี ว่าพี่สำคัญกับแบคไหม แต่สำหรับพี่แบคสำคัญเหลือเกิน” ลูกอ้อนของมาเฟียตัวใหญ่คล้ายหมัดฮุกที่พุ่งเข้าใส่แบคฮยอนแบบเต็มๆ จนคนตัวเล็กแทบจะไปต่อไม่เป็น พยายามจะก้มหน้าหลบสาบตาออดอ้อนแต่ก็ทำไม่ได้ ชานยอลเชยคางเขาเอาไว้แน่น ราวกับไม่อยากให้เขาหลบสายตา

“ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่าฉันไม่อยากให้นายเป็นอะไร” แบคฮยอนเอ่ยเสียงเบาซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเอง “และฉันอยากให้นายอยู่กับฉัน...แบบนี้ ตอนนี้”

ชานยอลยิ้มกว้างกระชับกอดแบคฮยอนแน่นอีกครั้ง กดจูบเบาๆที่ปลายจมูกเชิด “แค่นี้พี่ก็ไม่ขออะไรแล้วล่ะ แค่นี้ก็เกินที่พี่ฝันไว้แล้ว” แบคฮยอนยิ้มออกมากับอกของคนตัวสูง ยกมือเรียวขึ้นไล้ไปตามแนวสันกรามที่มีไรหนวดเคราสากๆแผ่วเบา ด้วยหัวใจที่เต้นอย่างห่วงหา

“ต่อไปนี้ นายจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉัน ปาร์ค ชานยอล” ใบหน้าเล็กอุ่นร้อน พร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวัง รู้สึกโหยหาจูบแสนหวานของคนตรงหน้าเหลือเกินจูบที่ไม่เคยระราบระล้วง ทะนุถนอมทุกสัมผัส แบคฮยอนชอบมันเข้าแล้วล่ะ

คนตัวเล็กสอดมือที่ท้ายทอยของชายหนุ่มตรงหน้า ราวกับรู้ใจ ชานยอลกดริมฝีปากลงมาประทับรอยจูบอีกครั้ง ไออุ่นจากผิวชายแข็งแกร่งแทบหลอมละลายร่างบางให้ละลายกลายเป็นขี้ผึ้งเหลว “แบค” ชานยอลเอ่ยชื่อคนตัวเล็กเบาๆทั้งที่ริมฝีปากยังคงคลอเคลียบดเบียดกันอยู่ไม่ห่าง แบคฮยอนครางอื้อออกมาเป็นการตอบรับ สบตาคมด้วยแววตาหวานฉ่ำ “ที่รักของพี่”

คำหวานถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง ใบหน้าเล็กแดงกล่ำด้วยอารมณ์ที่ร้อนขึ้นอีกเท่าตัว มือเล็กลากไล้ไปทั่วแผ่นหลังแกร่งแผ่วเบา ความรู้สึกวาบหวิวพุ่งพล่านไปทั่วกาย  ราวกับเลือดในกายสูบฉีดเป็นสองเท่า เมื่อมือใหญ่ไล้คลึงไปตามแนวสะโพกกลมกลึงน่าหลงใหล

ความอดทนของชานยอลใกล้หมดลงเต็มที และร่างกายของแบคฮยอนก็ตอบสนองทุกสัมผัสของเขาเป็นอย่างดี “พี่ต้องการแบค ต้องการมากเหลือเกิน” ชานยอลผละอออกมามองตาเล็กที่ฉ่ำเยิ้ม สายตาเชิญชวนถูกส่งออกมาเร้าอารมณ์ชายให้ลุกโชน ความอดทนของชานยอลขาดผึงทันที

คนตัวสูงก้มลงประกบปากบางอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับเร่าร้อน ราวกับอารมณ์ที่ถูกกักเก็บมานานถูกระเบิดออก เขารักแบคฮยอน รักเหลือเกิน ทั้งรักทั้งหลง และเขาทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เสียงครางด้วยความพออกพอใจดังลอดลำคอเล็กมาอีกครั้ง คนตัวเล็กไม่ขัดขืนแถมยังตอบสนองเขาดีทุกอย่าง เลือดในกายของเขาจึงเต้นเร้ามากขึ้นไปอีก

ชานยอลละริมฝีกปากจากจูบแสนวาบหวิวลากริมฝีปากลงกับซอกคอหอมเนียนและนุ่ม ดูดกลืนผิวเนื้อสะอาด แผ่วเบาและรุนแรงสลับกันไป และทิ้งรอยสีกุหลาบเอาไว้อย่างจงใจ มือหนาลากไล้ไปทั่วตารางเมตร คล้ายกับต้องการสำรวจและสัมผัสทุกสัดส่วนของร่างบาง

จากนั้นเสื้อเชิ้ตตัวบางของแบคฮยอนก็ถูกถอดออกไปอย่างรวดเร็ว แผ่นอกขาวเปลือยเปล่าปรากฏแก่สายตา งดงามจนชานยอลเผลอจ้องอยู่นาน จากนั้นเข้าก็จัดการกับเสื้อของตัวเอง มือชายหนุ่มสั่นระริกยามเอื้อมไปสัมผัสแผ่นอกขาวที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวังการหายใจ ตาคมเงยขึ้นสบดวงตาหวาน แบคฮยอนยังคงจองชานยอลด้วยสายตาที่ไม่ต่างไปจากเดิม เชิญชวนและหลงใหล

คนตัวสูงจึงไม่รอช้า ชายหนุ่มก้มลงดูดกลืนยอดอกสีน้ำตาลอ่อนๆอย่างใจเย็น เขาไม่อยากทำให้แบคฮยอนหมดความประทับใจในครั้งแรก ปลายลิ้นหยอกล้อเชื่องช้า และรัวเร็ว สลับกันไปจนคนใต้ร่างครางไม่เป็นภาษา มือเล็กกำผ้าห่มแน่น ชานยอลจึงเอามันขึ้นมาวางบนไหล่ของเขาแทน

ราวกับได้ของเล่นใหม่ มือเล็กที่ไม่ประสีประสา ขยับเลื่อนไล้ไปตามแนวลาดไหล่ ให้อารมณ์ที่จวนจะระเบิดของชานยอลคุกรุนมากขึ้นไปอีก ริมฝีปากชายหนุ่มลากไล้ลงมาที่หน้าท้องเปลือยเปล่า สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้กับร่างบางได้เป็นอย่างดี

“อืม..”

เสียงครางเย้ายวนใจที่ดังลอดเข้ามาในหูสร้างความมั่นใจให้ชานยอลมากเป็นเท่าตัว ว่าคนตัวเล็กพึงพอใจในสัมผัสของเขามาแค่ไหน มือเล็กๆจิกเบาๆบนเส้นผมของชานยอลเชิดหน้าขึ้นซูดปาก เมื่อถูกคนตัวสูงดูดกลืนผิวเนื้อเนียน

เขาไม่รู้ว่าร่างกายแบคฮยอนพร้อมหรือยัง แต่เขาแทบจะหยุดตัวเองเอาไว้ไม่ได้แล้ว กางเกงตัวบางถูกพรากออกไปจากเอวเล็ก พร้อมกับชั้นในที่แสนเกะกะ ทิ้งไว้เพียงความงดงามเปลือยเปล่า ชานยอลใจเต้นแทบจะระเบิด คนตัวสูงทาบทับกายสูงใหญ่ลงกับความบอบบางใต้ร่าง กดจูบย้ำๆบนริมฝีปากน่าหลงใหลสีชมพูระเรื่อ แบคฮยอนจับใบหน้าของชานยอลไว้และจูบตอบอย่างเร่าร้อน จนร่างกายชายหนุ่มทนต่อความต้องการไม่ไหวอีกต่อไป กางเกงที่เกาะเกี่ยวเอวสอบเอาไว้ถูกกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว

ชานยอลผุดลุกขึ้นจับเรียวขาเล็กแยกออก ดึงขาเรียวข้างหนึ่งมาเกี่ยวกับเอวแกร่ง และค่อยๆประสานร่างกายทั้งสองเข้าด้วยกัน แต่เหมือนจะไม่ง่ายดายเลยสักนิด เมื่อความคับแน่นตอดรัดจนชานยอลต้องกัดฟันแน่นเพราะความรู้สึกที่แทบระเบิด แต่ต้องอดกลั้นมันเอาไว้แล้วถึงเป้าหมายไปพร้อมกัน

แบคฮยอนผวาเฮือกเมื่อความเป็นชายได้ถูกสอดประสานเข้ามา ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วทุกโสดประสาท น้ำตาหยดใสค่อยๆไหลร่วงลงจากห่างตา คนตัวเล็กกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้แน่น มองตาชานยอลด้วยแววตาเว้าวอน

ชานยอลหยุดทุกการกระทำ ก้มลงจูบซับขมับของคนตัวเล็กอย่างปลอบโยน ความคับแน่นตอดรัดจนเขาทนแทบทนไม่ไหวที่จะขับเคลื่อนจังหวะรักไปข้างหน้า แต่เขาต้องใจเย็นไม่ฉะนั้นแบคฮยอนจะเจ็บปวดกับการกระทำของเขา

“คนดีของพี่ อย่าเกร็งนะครับ”ชานยอลกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูเล็ก ก้มจูบและลากไล้ที่ซอกคอขาว ปลายนิ้วโป้งของเขาขยับหยอกล้อกับยอดอกของคนตัวเล็กแผ่วเบา ความรู้สึกซ่านแผ่ไปทั่วร่างกายบอบบาง แบคฮยอนครางออกมาเบาๆ ชานยอลอาศัยจังหวะนี้ ขับเคลื่อนบทรักไปข้างหน้าอย่างใจเย็น และสุดท้ายมันก็ไปได้จนสุดทาง

ชานยอลหยุดไว้เพียงเท่านั้นก่อนก้มลงจูบซับริมฝีปากบางอีกครั้งอย่างอ้อยอิ่ง และค่อยๆขยับตัวช้าๆพร้อมยิ้มหวานส่งให้คนตัวเล็ก เริ่มจากการขยับไหวที่อ่อนโยนค่อยๆทวีความเร็วขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งพล่านของคนทั้งคู่ เขาค่อยๆจับจูงแบคฮยอนล่อยลองขึ้นบนสวรรค์ มือหนาบีบเคล้นสะโพกอวบอิ่ม จนคนตัวเล็กครางออกมาอย่างรัญจวน

“อื้อ” ภาพแบคฮยอนกัดริมฝีปาก หลับตาพริ้มแน่น เนื้อตัวแดงไปทั้งร่างกระตุ้นอารมณ์หวามให้พุ่งทะยานไปอีกเท่าทวีคูณ จนคนตัวสูงทนไม่ไหวครางเสียงทุ้มออกมา

เสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะถี่กระชั้น อ่อนโยนสลับเร่าร้อนปะปนกันไป ชานยอลเชิดหน้าขึ้นกัดฟันข่มความต้องการที่จะปลดปล่อยเพื่อที่จะได้ให้เขาและแบคฮยอนได้สุขสมไปพร้อมๆกัน มือหนาเอื้อมไปสอดประสานกับมือเล็กที่ชื่นไปด้วยเหงื่อ สวรรค์ลอยเด่นอยู่รำไร จังหวะรักถูกเร่งขึ้น ผนังด้านในตอดรัดจนชานยอลไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว ร่างทั้งสองกระตุกเกร็ง ปลดปล่อยความร้อนรุ่มอัดอั้นออกมา ชานยอลทิ้งตัวลงนอนทาบทับกับร่างเล็ก ที่หมดแรงไปพร้อมกับเขา กระชับอ้อมกอดแน่น กดจูบลงบนขมับที่ชื้นไปด้วยเหงื่อแผ่วเบา

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป แบคฮยอนเป็นของเขาแล้ว เป็นของปาร์ค ชานยอล ทั้งทางพฤตินัย และนิตินัย เป็นของปาร์ค ชานยอลคนเดียว

แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นสบตาชานยอล คลี่รอยยิ้มหวานส่งให้ กดจูบที่ไหล่หนาแผ่วเบา จนชานยอลอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบกลับไป งับปลายจมูกเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ลมที่พัดโหมเย็นเยือกไม่สามารถทำให้ความอบอุ่นจากเรือนกายเปลือยเปล่าที่แนบกันสนิทลดลงได้เลย

แบคฮยอนยิ้มบางๆอีกครั้ง ก่อนเอ่ยประโยคที่ทำให้ชานยอลแทบลืมหายใจ ประโยคที่อยากฟังมาตลอด “นายคือคนที่สำคัญ..ในชีวิตของฉัน” ชานยอลยิ้มกว้าง กระชับกอดแบคฮยอนแน่น เอิบอิ่มไปทั้งกายและใจ ราวกับได้กินอาหารทิพย์จากสวรรค์ สุขจนแทบสำลัก แบคฮยอนซุกตัวกับอกแกร่งก่อนค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อนและหลับใหลไปในที่สุด ชานยอลก็เช่นกัน

อย่างที่เขาเคยพูดเอาไว้ ต่อให้พรุ่งนี้เขาต้องตาย เขาก็ไม่เสียดายชีวิตแล้วล่ะ

ชานยอลกระชับผ้าห่มมาคุมกายของทั้งสอง กดจูบแผ่วเบาที่เปลือกตางดงาม ความเหนื่อยอ่อนทำให้ร่างสูงจมสู้ห้วงนิทราตามแบคฮยอนไปอย่างสุขหัวใจ

....

“เรียบร้อยไหมวะ” อาหวังเอ่ยถามเฉินที่เดินกลับเข้ามาที่ห้องพักอย่างลุ้นๆ สายตาคมจับจ้องเฉินนิ่งอย่างรอคอยคำตอบ

“เกินที่คาดหมายไว้” เฉินตอบและยิ้มกว้างออกมา “ไม่คิดว่าจะมาถึงขั้นนี้ อาจเป็นเพราะเรื่องคุณเซฮุนด้วยทำให้คุณหนูของนายยอมเปิดใจ ฉันหวังว่าทุกอย่างจะลงเอยด้วยดีเหมือนวันนี้”

เรื่องที่เซฮุนถูกลอบตัดสายเบรกรถจนบาดเจ็บสาหัสอาจทำให้แบคฮยอนเปิดใจ และเลิกปิดกั้นตัวเอง เขาไม่คิดว่าเรื่องนี้จะส่งผลขนาดนี้ แต่เมื่อเทาโทรมาบอกเขาว่าเซฮุนได้รับอุบัติเหตุเขาก็รีบไปบอกชานยอล และนี่อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ทั้งคู่กล้าที่จะเปิดใจเข้าหากัน

อาหวังยิ้มกว้างเช่นกัน โดยที่ไม่รู้เลยว่าเฉินยังคงกังวลอยู่ เรื่องวันนี้ผ่านด้วยดี แล้วถ้าไอ้จงอินกลับมาล่ะ พันธะครั้งนี้จะรั้งคุณแบคฮยอนเอาไว้ครับคุณปาร์คได้ไหม เขาคาดอะไรไม่ถูกเลย แต่อย่างน้อยทั้งสองก็ผูกพันกัน ทั้งร่างกาย และอาจรวมถึงจิตใจไปด้วยแล้วก็ได้

ตอนที่เขาขึ้นไปเห็นทั้งสองนอนกอดกันในสภาพเปลือยเปล่า เขาแทบจะกระโดดด้วยความดีใจ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องจงอินที่ไร หัวใจเขาก็เหมือนลูกโป่งที่ถูกเป่าลมให้พองสวย แต่สุดท้ายก็มีมือดีเอาเข็มมาจิ้มจนมันเหี่ยวแฟบไป

ก็ขอให้มันจบลงด้วยความสุขก็แล้วกันนะ..



ต่อค่ะ....................................



 

ปูซาน..

ดวงตาคมทอดมองไปยังน้ำตกใสที่ไหลลาดลงมาจากเนินหน้าผาสูง ลดหลั่นลงมาเป็นชั้นสวยงามราวกับภาพวาด แสงแดดอ่อนๆยามสายส่องลอดแมกไม้สลับซับซ้อนลงมากระทบกับสายน้ำกระเซ็นเป็นประกายสดใส สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าสู่ปอดอย่างสดชื่น ก่อนจะได้ยินเสียงใบไม่ดังกรอบแกรบดังมากจากด้านหลังชายหนุ่มจึงหันไปมอง

หญิงสาวน่าตาน่ารักยืนถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยผ้ายืนอยู่ไม่ไกล สาวเจ้าส่งยิ้มหวานเชื่อมมาให้ด้วยท่าทางเอียงอายเล็กน้อย ผิวแก้มนวลใสสุกปลั่งด้วยริ้วสีแดง

“เอ่อ..คุณมานั่งทำอะไรตรงนี้หรอจ้ะ” เสียงหวานถูกเอ่ยออกมาอย่างเป็นมิตร พลางสาวท้าวเดินเข้ามาใกล้อย่างกล้าๆกลัวๆ จงอินเห็นดังนั้นจึงยกยิ้มบางๆให้

“มานั่งเล่นน่ะ แล้วเธอ...” ชายหนุ่มเว้นวรรคเสียงคล้ายกับเอ่ยถามชื่อของหญิงสาวที่ค่อยๆย่อตัวนั่งลงข้างกาย

“เอ่อ ฉันชื่อฮายองจ่ะ” ฮายองเอ่ยตอบด้วยเสียงสั่นๆ พร้อมก้มหน้างุดอย่างเอียงอาย “ฉันเคยเห็นคุณอยู่กับคยองซู เอ่อ..คุณมาจากไหนหรอจ้ะ”

“เอ่อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คยองซูไปเจอฉันสลบอยู่เลยช่วยมาพอตื่นมาฉันก็จำอะไรไม่ได้” จงอินเอยตอบให้หญิงสาวข้างตัวหายสงสัย

“จริงหรอจ้ะ แปลว่าคุณความจำเสื่อมหรอ” ฮายองตาโต เอามือปิดปากตกใจ จงอินจึงหันมายิ้มให้เป็นเชิงว่าเขาความจำเสื่อมจริงๆ

“แล้วอย่างนี้ คุณก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร งั้นหรอจ้ะ” หญิงสาวถามต่อด้วยความสงสัย

“ก็ประมาณนั้น” ไคตอบสั้นๆ

“แล้วชื่อของคุณล่ะจ้ะ”

“ไค คยองซูเรียกฉันว่าไค” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้ม คิดถึงหน้าคนตัวเล็กแล้วทำให้เขายิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ คนตัวเล็กที่น่ารัก คิดมาก แล้วก็ใจดีที่สุด

….

เท้าเล็กเดินเอื่อยๆมาที่กระท่อมท้ายหมูบ้าน ตั้งใจจะมาหาคนที่พักอยู่ที่นี่ แต่มาถึงกลับไม่พบใคร คิ้วเรียวขมวดมุ่นจนหัวคิ้วแทบชนกัน ปากเล็กตะโกนเรียกคนตัวสูงเสียงดังแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมา คยองซูจึงเดินเรียบลำธารเพื่อจะไปดูที่น้ำตก เพราะไคชอบว่ายน้ำเอามากๆ คนตัวสูงน่าจะอยู่ที่นั่น

เดินมาไม่นานเห็นกลุ่มหญิงสาวสี่ห้าคนยืนทำท่าลับๆล่อๆกันอยู่แถวโขดหิน ผู้ชายตัวเล็กเกิดความสงสัยจึงเดินเข้าไปถามเสียงดัง

“พวกเธอทำอะไรกัน” หญิงสาวห้าคนหันกลับมามองคยองซูอย่างตกใจ รีบตะคลุบปากของผู้ชายตัวเล็กไว้ทันที

“เงียบๆสิคยองซู เรากำลังลุ้นกันอยู่” โชรง สาวที่โตที่สุดในกลุ่มเอ่ยออกมาด้วยเสียงติดจะดุนิดหน่อยและยังเป็นคนที่เอามือปิดปากคยองซูไว้ด้วย

ชายตัวเล็กยกมือยอมแพ้ สาวเจ้าจึงปล่อยมือออกจากปากของเขา คยองซูทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดีว่าสาวๆมุงแอบดูอะไรกัน

“นี่พวกเธอดูแอบดูอะไรกัน แอบดูผู้ชายอาบน้ำหรอ” คยองซูถามอย่างนึกขันในใจ สาวๆพวกนี้แก่แดดจริงๆ

“เรากำลังช่วยฮายองลุ้นตั้งหาก” นาอึนสาวที่สวยที่สุดในหมู่บ้านเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าท่าทางตื่นเต้น นั่นยิ่งให้คยองซูงงกว่าเดิมเข้าไปอีก

“ก็ฮายองแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เราเลยให้เธอเข้าไปคุยกับเขา” โบมีสาวน่ารักขี้เล่นแก้ข้อสงสัยให้คยองซูกระจ่างมากขึ้น

“ไหนผู้ชายคนไหนที่ฮายองชอบ” คยองซูตื่นเต้นตามรีบชะเง้อคอมองผ่านโขดหินใหญ่ไปเห็นแผ่นหลังของชายหญิงคู่หนึ่งนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน คยองซูจำแผ่นหลังกว้างๆนั่นได้ดี

“ไค” คนตัวเล็กหลุดปากพูดชื่อบุคคลเจ้าของแผ่นหลังกว้างออกมาแผ่วเบา ดวงตาเล็กจับจ้องที่แผ่นหลังนั้นนิ่งๆอย่างนึกอะไรไม่ออก ในใจมันร้อนรุ่มจะแทบจะระเบิด น้ำตาก็พาลจะไหล ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วอก

“เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ คนๆนั้นชอบไปไหนมาไหนกับนายนี่ นายช่วยฮายองหน่อยสิ น้องของเราจะได้สมหวัง” นัมจูสาวสวยใจกล้าเอ่ยออกมาด้วยเสียงสดใส

ผู้ชายตัวเล็กคนเดียวในที่นั้นยืนนิ่ง สมองของเขาไม่สามารถประมวลผลอะไรได้อีกแล้วหลังจากเห็นคนที่ตัวเองหวงที่สุดนั่งหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับสาวสวย

“นี่คยองซูนายเป็นอะไรไป ได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ย” นัมจูสะกิดบ่าเล็กเมื่อเห็นว่าคยองซูเงียบไป

“เอ่อ..ได้สิ เดี๋ยวคยองช่วยพูดกับไคให้ สบายมาก” คยองซูปั้นหน้าปกติแล้วยิ้มให้สาวๆอย่างแจ่มใส เก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้

ไคคงชอบผู้หญิงสวยๆ ไม่ชอบเราหรอก ที่เขาทำดีกับเราเพราะเราช่วยชีวิตเขาไว้ก็เท่านั้น ในใจดวงน้อยกำลังเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองคิด

“นายแน่ใจหรอคยองซู ว่านายจะไม่ลำบากใจ” อึนจีสาวห้าวพูดน้อย แต่ฉลาดที่สุดเอ่ยออกมา พลางยกสายตาคมเกินผู้หญิงสบตาคยองซู “มันอาจทำให้นายเจ็บปวดนะ”

คยองซูสะดุดกับคำพูดของอึนจี เขามองหน้าสาวห้าวแต่สวยไม่เบาอย่างตกใจ สุดท้ายเขาก็ต้องรีบเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติแล้วส่งยิ้มฟืดๆไปให้เจ้าหล่อน

“เห้ย เจ็บปวดอะไร บ้าหรือไง” คนตัวเล็กพยายามกลบเกลื่อน ผู้หญิงคนนี้รู้อะไร ทำไมถึงพูดแบบนี้คยองซูได้แต่แอบคิดในใจ

“ใช่ เธอพูดอะไรของเธออึนจี คยองซูสนิทกับไคจะตาย คยองซูต้องช่วยฮายองได้อยู่แล้ว” โชรงเอ่ยออกมาพลางมองอึนจีอย่างต้องการคำตอบ

“หึ ถ้าผู้ชายเขามีใครในหัวใจอยู่แล้ว ต่อให้คยองซูช่วยพูดแค่ไหนเขาก็ไม่ชอบน้องเราหรอก” อึนจีพูดพลางหันหลังเดินออกไปจากบริเวณนั้น ทิ้งไว้เพียงปริศนาในคำพูดเท่านั้นที่ทำให้ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตกไปตามๆกัน ไม่เว้นแม้แต่คยองซู

“ยายคนนี้ชอบพูดอะไรที่เข้าใจยาก อย่าไปสนเลยคยองซู นายรับปากแล้วนะว่าจะช่วยฮายอง” นาอึนหันมาพูดกับคยองซูอีกครั้ง หนุ่มน้อยจึงพยักหน้าเบาๆสองสามที่เป็นเชิงตกลง

ทั้งที่ในหัวใจของเขาตอนนี้กำลังสับสน เจ็บปวด ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันบีบแน่นราวกับมีใครเอามือมาบีบมันไว้ ดวงตาเล็กมองไปที่แผ่นหลังของหญิงสาวและชายหนุ่มอีกครั้ง สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา

                                                                                                                                             ฮ่องกง..

หลังจากกลับมาจากอิตาลี มาเฟียหนุ่มกับภรรยาตัวน้อยก็มีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปจนคนในคฤหสน์ปาร์คสังเกตได้ บอร์ดีการ์ดทุกคนไม่เว้นแต่แม่บ้านลีต่างก็แอบกระซิบถามเฉินและอาหวังด้วยคำถามเดียวกันว่าเกิดอะไรขึ้นที่อิตาลี ถึงทำให้สองคนนี้ดูเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ แต่มีเหรอที่เฉินกับอาหวังจะบอก เขาบอกคนอื่นๆเพียงว่าเขาจะเก็บไว้ฟินกันสองคน

จากที่เมื่อก่อนมาเฟียหนุ่มจะออกไปทำงานแต่เช้า ส่วนภรรยาตัวน้อยจะนอนตื่นสายและลงมาทานข้าวคนเดียวแต่พอหลังกลับมาจากอิตาลี แบคฮยอนตื่นเช้าและลงมาทานอาหารเช้ากับชานยอลทุกวัน บางวันก็ชงกาแฟให้ด้วยตัวเอง เรียกรอยยิ้มสดใสให้มาเฟียหนุ่มเป็นอย่างดี

บอร์ดีการ์ดหรือเด็กๆในบ้านทุกคนคิดว่า เขาไม่เคนเห็นรอยยิ้มแบบนี้ของเจ้านายมาก่อนเลย แต่เมื่อมีคุณแบคฮยอนเข้ามา ทำให้เขาได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต มาเฟียหนุ่มทานอาหารเช้าทั้งที่ไม่เคยทาน บางวันก็ลงทุนกลับมาทานข้าวกลางวันที่บ้านแล้วกลับไปทำงานต่อที่บริษัท วันไหนมีงานเลี้ยงหรือต้องกลับบ้านช้าก็จะโทรมาบอกก่อนว่าให้ตั้งโต๊ะให้แบคฮยอนคนเดียว หรือไม่ก็มารับแบคฮยอนให้ไปงานด้วยกัน

และเช่นวันนี้...

“ชานยอลอ่า.. นายจะผูกเนคไทสีอะไร” คนตัวเล็กชะเง้อคอเลือกเนคไททีเรียงลายอยู่ในตู้ช้าๆ พลางกัดเล็บตัวเองอย่างใช้ความคิด ความน่ารักน่าชังแบบนั้นทำให้มาเฟียหนุ่มอดไม่ได้ที่เดินไปสวมกอดร่างเล็กจากข้างหลัง แล้วหอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่

“สีอะไรก็ได้ครับ ถ้าแบคผูกให้” ชานยอลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่นปนอ้อน แขนยาวยังคงกอดเกี่ยวเอวบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย พลางระดมจูบซอกคอขาวๆจากด้านหลังหลายที จนแบคฮยอนต้องเบี่ยงคอหลบ

“นี่หยุดก่อน พอยอมให้หน่อยลามกใหญ่แล้วนะ” คนตัวเล็กดุเสียงเข้ม แต่ไม่ได้มีความน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ชานยอลจึงหัวเราะเบาๆออกมา ไม่เชื่อฟังคำพูดของภรรยาตัวเล็กแถมก้มลงสูดกลิ่นหอมจากเส้นผมนุ่มลื่นอีกหลายที

“ชานยอล..ฉันบอกให้หยุดไง มานี่ฉันเลือกเนคไทได้แล้ว” คนตัวเล็กหยิบเนคไทมาหนึ่งเส้น หันหน้ามาสบตากับมาเฟียหนุ่ม ยิ้มหวานให้อย่างน่ารัก แล้วจึงค่อยๆผูกเนคไทให้สามีตัวสูงอย่างเบามือ

ชานยอลจ้องคนตรงหน้านิ่งด้วยแววตาที่หลงใหล ไม่เคยต่างจากเมื่อก่อนเลยแม้แต่น้อย เมื่อก่อนเคยหลงยังไง ตอนนี้ก็ยังหลงอยู่แบบนั้น เผลอๆหลงมากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ

จับกินตอนเช้าสักทีดีไหมเนี่ย!

ความคิดลามกผุดขึ้นมาในสมองของคนตัวสูง ชานยอลกระชับกอดเอวเล็กแน่นขึ้นจนลำตัวแนบชิดกัน แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตัวสูง แต่นั่นเหมือนเปิดโอกาสให้ชานยอลก้มลงมาฉกเอาความหวานของริมฝีปากบางไปได้โดยง่าย

มือที่กำลังผูกเนคไทชะงักเมื่อริมฝีปากถูกครอบครอง เผยอปากรับสัมผัสหวานเชื่องช้าของคุณสามีบดเบียดหยอกเย้า และทะนุถนอมไม่เปลี่ยนแปลง

มือเล็กทุบอกแกร่งเพื่อประท้วงเมื่อจะไม่เหลืออากาศให้หายใจ ทำให้ชานยอลต้องละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย และคนตัวสูงก็อดใจไม่ไหว ก็จูบย้ำๆบนริมฝีปากเล็กอีหลายที

“พอแล้วน่า หื่นแต่เช้าเลย เมื่อคืนยังไม่พออีกหรือไง” คนตัวเล็กแหวใส่ชานยอลด้วยใบหน้าแดกกล่ำ เจ้าพ่อตัวสูงจึงละใบหน้าหล่อเหลาออกมามองใบหน้าเล็กที่แดงซ่านของแบคฮยอนอย่างเจ้าเล่ห์

“สำหรับแบค เท่าไรพี่ก็ไม่พอหรอกครับ” ชานยอลก้มไปกระซิบด้วยเสียงแหบทุ้มที่ข้างใบหูเล็ก ทำให้แบคฮยอนหน้าแดงมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก มือเรียวอดไม่ได้ที่จะทุบที่หน้าอกแกร่งไปอีกที

“เดี๋ยวนี้ชักเจ้าเล่ห์เหมือนพี่เซฮุนขึ้นทุกๆวันแล้วนะ” แบคฮยอนมองค้อนสามีอย่างไม่จริงจังนัก แล้วลงมือผูกเนคไทต่อจนเสร็จ แต่มือไม้ก็สั่นไปหมดเมื่อระหว่างที่ผูกเนคไทมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลา

“พี่ทำแบบนี้กับแบคแค่คนเดียวนะครับ” คนตัวสูงยังคงเอ่ยคำพูดที่ทำลายล้างสติของแบคฮยอนออกมาอย่างต่อเนื่อง แบคฮยอนส่งค้อนน้อยๆไปให้เจ้าพ่อปากหวานอยากนึกหมั่นไส้

“พูดถึงพี่เซฮุน ตอนนี้เป็นไงบ้างก็ไม่รู้นะ ตั้งแต่ไปเยี่ยมตอนกลับมาจากอิตาลีก็ไม่ได้ไปเยี่ยมอีกเลย” พูดไปก็จัดเสื้อผ้าให้ชานยอลไปด้วย

“ก็ดีขึ้นมาแล้วกลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้วล่ะ เดี๋ยวถ้าพี่ว่างเราไปเยี่ยมเซฮุนกันดีไหม” ชานยอลเอ่ยกับภรรยาด้วยเสียงอบอุ่น

“งั้นวันนี้นายก็รีบไปทำงาน จะได้รีบกลับมาเร็วๆ เราจะได้ไปเยี่ยมพี่เซฮุนกัน” แบคฮยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส พลางดันหลังชานยอลให้รีบไปทำงานเร็วๆ

“อยากให้พี่กลับบ้านเร็วๆเพราะคิดถึงพี่ก็บอกสิครับ ไม่เห็นต้องเอาเรื่องเซฮุนมาอ้างเลย” ชานยอลหันมาพูดกับภรรยาตัวน้อยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน แล้วสบตาเล็กด้วยแววตากรุ้มกริ่มจนแบคฮยอนอดไม่ได้ที่ฟาดไหล่หนาไปเสียเพี๊ยะใหญ่ เพราะทนต่อความเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้าไม่ไหว

ที่เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ พอยอมเข้าหน่อยแล้วเอาใหญ่ !! อย่างนี้ต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้วจะได้หลาบจำ

แบคฮยอนผลักมือปลาหมึกที่กอดเกี่ยวตัวเองออก แล้วกอดอกมองหน้าสามีด้วยแววตาจริงจัง “ย่าห์ ไปทำงานได้แล้ว ไม่งั้นคืนนี้นอนแยกห้อง”

ชานยอลตาโตทันทีที่ได้ยินคำว่านอนแยกห้อง คนตัวสูงยกมือยอมพ่ายแพ้อย่างราบคาบเพราะหากให้เขานอนคนเดียวตอนนี้เขาคงทำไม่ได้แล้วล่ะ

ถ้าไม่ได้กอดเมียมันนอนไม่หลับ!





ต่อค่ะ________________

ปูซาน..

ร่างกายเล็กพลิกตัวไปมาใต้ผ้าห่มผืนบาง อากาศร้อนอบอ้าวทำให้มือเล็กปัดป่ายเอาผ้าห่มออกห่างตัว แต่แม้อากาศภายนอกจะร้อนเพียงใด ก็ไม่เท่าอากาศภายในหัวใจที่ระอุประทุรุนแรงในตอนนี้ คยองซูนอนพลิกไปมาแบบนี้มาตั้งแต่หัวค่ำ แต่คนตัวเล็กไม่มีทีท่าว่าจะนอนหลับได้เลย ในเมื่อหัวใจดวงน้อยยังคงร้อนรุ่ม

คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า นึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันทีไร น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหลออกมาทุกทีไป ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือนคนป่วยใกล้จะตายเสียให้ได้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกเหี่ยวเฉาขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต

เป็นอะไรไปนะคยอง ตั้งสติสิ ตั้งสติ!!

ในเมื่อหัวใจมันเรียกร้องจนทนไม่ไหว กายเล็กผุดลุกขึ้นนั่ง ปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นที่ขมับ ก่อนจะลุกออกจากห้องนอนของตัวเองไป หยิบขันตักน้ำล้างหน้าลวกๆ แล้วลงจาเรือนเดินฝ่าความมืดไปยังท้ายหมู่บ้าน

เอาวะ!! เป็นไงเป็นกัน.

หากเป็นเมื่อก่อนคนตัวเล็กคงกลัวและไม่มีความกล้าพอที่จะออกมาเดินในเวลากลางคืนแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาคิดว่าถ้าเขาไม่ออกมา เขากลัวว่าหัวใจของเขาจะปริแตกไปเสียก่อน เท้าเล็กหยุดลงที่หน้าบันไดกระท่อมหลังน้อยอันเป็นที่พักของคนที่เป็นต้นเหตุให้หัวใจของเขาแทบระเบิดตอนนี้

ขาเรียวก้าวช้าๆขึ้นไปบนกระท่อม ในใจกล้าๆกลัวๆกับการมาครั้งนี้ หัวใจของคนตัวเล็กเต้นอย่างตื่นกลัว และหวาดหวั่นอยู่ทุกก้าวที่เดินออกไป สุดท้ายก็ทำใจไม่ได้ ทำทีว่าจะหันหลังกลับ ประตูกระท่อมเปิดพลั่วออกมาพอดี ทำให้คนตัวเล็กตกใจจนแทบหงายหลัง

แต่ดีที่มีแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามมารับเอาไว้เสียก่อน “คยองซู มีอะไรหรือเปล่าทำไมมาซะดึกดื่น” จงอินค่อยๆละวงแขนออกจากกายเล็ก และเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

คนตัวเล็กได้แต่อ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะพูดอย่างไร “เอ่อ..คือ..คยอง...” ฟันเล็กขบริมฝีปากล่างแน่น ไม่รู้จะเอ่ยออกมาอย่างไรดี เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนี้เพราะอะไร

“เอาอีกแล้วสินะ มีอะไรพูดมาตรงๆเลย” จงอินยกแขนขึ้นกอดอกจ้องมองใบหน้าเล็กนิ่งอย่างต้องการจะคาดคั้นเอาความจริงจากปากเล็ก แต่คยองซูก็ยังคงก้มหน้านิ่งไม่เอ่ยออกมาสักที

จงอินจึงเดินเข้าไปประชิดตัวคนตัวเล็ก จับไหล่บางแล้วจ้องนิ่ง “ถ้านายไม่พูด ฉันจะจูบนายตรงนี้” คนตัวสูงขู่ คยองซูสะดุ้งเล็กน้อยกับคำว่าจูบ หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วรัวจะแทบจะกระเด็นออกมาข้างนอก

คนที่เคยปากกล้า กล้าหาญ ตอนนี้หายไปไหนแล้วละคยองซู ทำไมถึงกลัวคนตรงหน้านี้นักหนา!

“จะไม่พูดใช่ไหม” คนตัวสูงกระชากร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดทันที ก้มหน้าลงมาชิดเตรียมจะประกบปากจุมพิตตามที่ขู่เอาไว้ แต่มือเล็กดันใบหน้าคมหล่อเหลานั่นเอาไว้ซะก่อน

“พูดแล้วๆๆ” คยองซูร้องออกมาเสียงดังอย่างตกใจ ผลักร่างสูงออกห่างจากตัวแล้วค่อยๆเอ่ยออกมาแผ่วเบา “นาย..ชอบฮายองไหม?”

“ฮายอง..อ๋อ ฮายองที่มีพี่สาวห้าคนนั่นน่ะนะ” จงอินเอ่ยออกมาเมื่อจำได้ หญิงสาวที่คุยกับเขาเมื่อกลางวัน เขาจำได้ว่าเธอเล่าให้เขาฟังว่ามีพี่สาวมากถึงห้าคน

“อืม น่ะ..นั่นแหละ นายชอบเธอหรือเปล่า” คยองซูถามเสียงสั่น จงอินจึงจับความผิดปกติในเสียงนั้นได้ สายตาคมจ้องหน้าคนตัวเล็กอย่างประเมิน ขายาวก้าวไปมาเดินวนกายเล็กด้วยท่าทางใช้ความคิด

“เธอก็น่าสนใจดีนะ น่ารักสดใสดี” จงอินเอ่ยออกมาราวกับจะแกล้งให้คนตัวเล็กประสาทเสียและแสดงความหึงหวงออกมา แต่เขาคิดผิด คำพูดนั้นทำให้คนตัวเล็กแทบทรุดไปเลยทีเดียว

“งะ งั้นหรอ กะ ก็ดี ฮายองเขาก็..ชอบนายนะ” คยองซูทนต่อความรู้สึกตัวเองไม่ไหว ความรักทำให้เขาอ่อนแอมาก น้ำตาที่กลั้นไว้ก็พาลจะไหล ในเมื่อได้ยินสิ่งที่คาในใจแล้วก็หมุนตัวจะกลับบ้าน ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าไค

จงอินอึ้งไปเมื่อสิ่งที่เห็นไม่ได้เป็นไปตามแผน มือหนากำลังจะเอื้อมไปคว้าแขนเล็กเอาไว้ แต่ไม่ทัน คยองซูวิ่งลงจากกระท่อมของเขาไปซะแล้ว

“บ้าเอ้ย” จงอินสบถออกอมาอย่างหัวเสีย วิ่งตามคนตัวเล็กไปทันที

ราวกับสวรรค์กลั่นแกล้ง ฝนห่าใหญ่ตกลงมาราวกับฟ้ารั่ว คยองซูเร่งเท้าที่เดินอยู่ให้ไวขึ้นจนแทบจะเป็นวิ่ง น้ำตาหยดใสไหลลงมาอาบแกล้มนวล เดินมาได้ครึ่งทางก็ถูกกระชากจากข้างหลังจนปะทะเข้ากับอกแกร่งของใครบางคน

“ไค ตะ..ตามมาทำไม” คยองซูเอ่ยเสียงสั่น จงอินกอดร่างบางไว้แน่น ก่อนจะช้อนคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดแล้วพาเดินกลับกระท่อมของตัวเองอีกครั้ง

ยังไงวันนี้ก็ต้องเคลียกันให้รู้เรื่องก่อน!

“ไค ปล่อยคยองเดี๋ยวนี้นะ” เมื่อรับรู้ได้ถึงการกระทำที่ไม่เข้าท่านักคยองซูก็อดไม่ได้ที่จะตวาดออกมามองใบหน้าหล่อเหลาที่ห่างไม่ถึงคืบอย่างน้อยอกน้อยใจ

“ร้องไห้ทำไม” ประโยคสั้นๆหลุดออกมาจากปากของคนตัวสูงทำเอาคยองซูหน้าถอดสี นี่ขนาดมีสายฝนคอยอำพรางน้ำตาให้แล้วไคยังรู้อีกว่าคยองซูร้องไห้อยู่ แต่มีหรือคนตัวเล็กจะยอมให้คนตัวสูงรับรู้

“มะ..ไม่ได้ร้องสักหน่อย คยองจะร้องทำไม” คยองซูเชิดหน้าตอบ แม่หนาวเหน็บแต่ก็ไม่ยกแขนเกาะเกี่ยวลำคอแกร่ง ได้แต่กอดอกเอาไว้

“โอเค ไม่ร้องก็ไม่ร้อง แต่คืนนี้นายนอนกับฉันก็แล้วกัน ฝนตกแบบนี้ไม้ต้องกลับบ้านหรอก” จงอินเอ่ยขณะที่เดินขึ้นมาบนกระท่อมทำให้คนตัวเล็กเบิกตากว้าง

นอนด้วยกันงั้นหรอ จะบ้าหรือไง!

“ไม่ คยองจะกลับบ้าน” คยองซูตวาดออกมาอีกครั้งเสียงดัง อารมณ์ในอกเริ่มกรุ่นๆ นึกฉุนคนตัวสูงเต็มที่ บอกว่าสาวคนอื่นน่ารัก แล้วมาทำแบบนี้กับคยองทำไม!

“อย่าดื้อสิคยองซู นอนนี่แหละ” จงอินจัดการปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ เมื่อเท้าถึงพื้นคนตัวเล็กเตรียมตัวจะหมุ่นตัวเองออกจากกระท่อมหลังเล็ก แต่มีหรือคนอย่างจงอินจะให้พลาดเป็นครั้งที่สอง คนตัวสูงตวัดเอวบางเขาสู่วงแขนของตัวเองทันที

“ปล่อยนะไค คยองบอกไม่นอนที่นี่ไง” คยองซูหันหน้ามาสบตากับคนตัวสูงกว่า ใบหน้าเล็กบึ้งตึง แถมยังยู่ปากงอนอย่างน่ารักอีก

แล้วแบบนี้จะปล่อยไปได้ยังไง!

“นอนที่นี่แหละ นะคยองซู ฝนตกแล้วเดี๋ยวไม่สบาย เดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยน” เมื่อคนตัวสูงเอ่ยออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน มีหรือคนที่หัวใจอ่อนแอกับคนตรงหน้าอยู่แล้วจะไม่อ่อนตาม

“กะ ก็ได้” คนตัวเล็กยอมแต่โดยดี มือเล็กดันจงอินออกห่างจากตัวเองเบาๆ แล้วไปนั่งลงที่กลางกระท่อมรอคนตัวสูงหาเสื้อผ้ามาให้

จากนั้นทั้งสองคนก็หลบมุมแยกกันเปลี่ยนเสื้อผ้า จงอินปูที่นอนเล็กๆกลางห้องแล้วตบที่นอนเรียกคยองซูให้เข้าไปหา คนตัวเล็กมองด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ

ถึงจะหลงรักคนตรงหน้า แต่ใช่ว่าจะยอมง่ายๆหรอกนะ!

“มาเร็วๆ” จงอินเร่งเร้าเมื่อเห็นคนตัวเล็กนั่งนิ่ง สุดท้ายคยองซูก็ใจง่ายเหมือนเดิม

ผ้าผืนเล็กถูกวางลงบนศีรษะของคยองซู จากนั้นก็มีมือหนาเช็ดซับเอาความชื้นออกจากเส้นผมนุ่มให้อย่างเบามือ คยองซูหัวใจเต้นแรงทันที กับสัมผัสที่อ่อนโยนและเอาใจใส่อย่างคาดไม่ถึง ใบหน้าเล็กขึ้นริ้วสีแดงอย่างน่ารัก

จงอินกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เมื่อเห็นลำคอขาวระหงส์จากด้านหลัง มือที่กำลังเช็ดเส้นผมนุ่มลื่นสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาจำไม่ได้ว่าเขาเคยรู้สึกแบบนี้กับใครหรือเปล่า เคยดูแลทะนุถนอมใครแบบนี้บ้างไหม แต่ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันชัดเจน ว่าอยากอยู่ใกล้ๆและดูแลเด็กน่ารักคนนี้ตลอดไป

ทั้งคู่เงียบจนได้ยินเสียงสายฝนข้างนอกชัดเจน ไอเย็นจากระอองน้ำไม่ได้ทำให้รู้สึกเหน็บหนาวสักเท่าไร เมื่อได้อยู่ใกล้ความอบอุ่นข้างกาย เมื่อผมของคยองซูแห้ง จงอินจึงเอาผ้าไปตากไว้ที่หน้าต่าง

“นอนสิ” จงอินล้มตัวลงนอน เห็นคนตัวเล็กยังนั่งอยู่ปลายที่นอนก็อดเอ่ยเรียกไม่ได้

“นอนยังไง ที่นอนเล็กแค่นี้” คยองซูเอ่ยออกมาแผ่วเบา ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายยังคงกระหน่ำเต้นไม่ต่างจากสายฝนที่โหม.อยู่ข้างนอก

“นอนได้สิ แบบนี้ไง” จงอินลุกขึ้นและรั้งร่างบางให้มานอนด้วยกัน แขนแกร่งเกาะเกี่ยวเอวบางไว้อย่างตั้งใจ คยองซูขืนตัวเล็กน้อยแต่จงอินก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วดึงคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด คนอ่อนเปลี้ยเมื่อโดนความอบอุ่นในกายชายแผ่กระจายมาเล่นงานถึงกับนอนนิ่งทำอะไรไม่ถูก

ไคบ้า มาทำคนอื่นหัวใจเต้นแรงทำไมกัน!

ลมหายใจสม่ำเสมอที่ลดต้นคออยู่ ทำให้คยองซูรู้ว่าร่างสูงด้านหลังนั้นจมสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ร่างเล็กค่อยๆพลิกกายหันหน้าเข้าหาคนที่กอดก่ายตัวเองอยู่ช้าๆ เพราะกลัวทำให้คนข้างๆตื่น

นอนมองใบหน้าหล่อคมอย่างอ่อนอกอ่อนใจ จะเอายังไงแน่ จะชอบฮายองแล้วมานอนกอดคยองทำไมกัน ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้ รู้ไหมว่าทำแบบนี้มันทำให้คยองเจ็บนะ คนตัวเล็กคิดในใจ น้ำตาก็พาลจะไหลอีกแล้ว แถมยังนึกโกรธตัวเองที่อ่อนแอ เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ พอคนๆนี้เข้ามา คยองที่เคยเข้มแข็งก็เปลี่ยนไป

ด้านนอกฝนหยุดตกแล้วทิ้งไว้เพียงความเปียกชื้นปกคลุ่มไปทั่วพื้นที่ และคยองซูที่ยังคงนอนไม่หลับ เพราะคนข้างๆที่กำลังนอนกรนเบาๆ โดยไม่สนใจเลยว่าคยองซูนั้นคิดอะไรอยู่

คนตัวเล็กแงะตัวเองออกมาจากวงแขนแข็งแรง เปิดประตูเดินออกมาจากกระท่อม เดินเลียบลำธารมาจนถึงน้ำตก พระจันทร์สีนวลส่องแสงสว่างให้พอมองเห็นบรรยากาศโดยรอบได้อย่างชัดเจน ไม่หลงเหลือความกลัวอยู่ในหัวใจดวงน้อย เหลือเพียงความสับสน ไม่แน่ใจ

จงอินรู้สึกถึงการขยับกายข้างๆตัว คนตัวสูงลืมตาขึ้นมาไม่พบร่างบางที่นอนแนบชิดข้างกายก็รีบผุดลุกขึ้น เดินออกมาดูเห็นหลังไวๆของคยองซูเดินไปตามแนวลำธารจึงเดินตามออกมา

คนตัวเล็กข้างหน้าไม่รู้เนื้อรู้ตัวสักนิดว่าโดนสะกดรอยตาม แผ่นหลังเล็กสั่นระริกปรากฏอยู่เบื้องหน้าทำเอาคนตัวสูงใจหาย

ที่เขาทำอยู่ทุกวันนี้ยังไม่ชัดเจนพออีกเหรอ!

เขาทั้งรัก ทั้งทะนุถนอมคนตัวเล็กยิ่งกว่าอะไร แต่ทำไมชอบคิดเองว่าเขาไม่รัก ว่าเขาจะไปรักคนอื่น แบบนี้มันต้องลงโทษสักที

คนตัวสูงเดินไปสวมกอดคยองซูจากด้านหลัง พลางเอ่ยกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูเล็ก “ออกมาทำไม เดี๋ยวไม่สบายเอานะ”

คยองซูตกใจพยายามยื้อตัวเองออกมาจากร่างสูงใหญ่แต่เรี่ยวแรงเล็กน้อยหรือจะสู้คนตัวใหญ่กว่าได้จงอินกระชับอ้อมกอดให้แน่ขึ้นไปอีก

“ไค ปล่อยคยองนะ” คนตัวเล็กดุเสียงสั่น แต่มีหรอคนตัวใหญ่กว่าจะฟัง

“ก็บอกมาก่อนสิว่าออกมาทำไม งอนอะไรฉันเหรอ”

“เปล่าสักหน่อย แค่อยากออกมาสูดอากาศ” คยองซูโกหกคำโต เขาไม่ได้อยากออกมาสูดอากาศในเวลาดึกสงัดอะไรแบบนี้หรอก แต่เขาทนนอนมองหน้าคนทีทำให้เขาสับสนไม่ไหว

“มีไรอะไรบอกกันตรงๆสิคนดี เราตกลงเรื่องนี้กันหลายครั้งแล้วนะ” จงอินพยายามกล่อมคนตัวเล็กในอ้อมกอดอย่างใจเย็น คยองซูเหมือนเด็กน้อยไม่ยอมฟังเหตุผล ชอบคิดเองคนเดียวมากกว่า

คยองซูหมุนกายมาสบตาจงอิน มองลึกเข้าไปในดวงตาคมเข้มที่สะท้อนเงาตัวเองอยู่ในนั้น “คยองสับสัน คยองไม่แน่ใจ คยองไม่ชอบ..ไม่ชอบให้จงอินอยู่ใกล้คนอื่น”

“โถ่ เด็กดี นึกว่าเรื่องอะไร” จงอินลูบผมนุ่มของคยองซูแผ่วเบา กดจูบที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่ “ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉันคือคยองซู คยองซูคนเดียว ใครก็มาแทนไม่ได้”

เมื่อได้ยินประโยคหวาน ริมฝีปากรูปหัวใจก็เผยยิ้มออกมาทันที คนตัวเล็กโผกอดกายแกร่งอย่างลืมตัวเอาหน้าซบกับอกของจงอินเพื่อซับน้ำตา

ร้องไห้อีกแล้ว คยองบ้าร้องทำไม!

คนตัวเล็กกรนด่าตัวเองในใจที่อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาซะอย่างนั้น จงอินผละออกจากร่างบางยกมือไล้ข้างแก้มนวลเพื่อซับน้ำตา

“อย่าร้องไห้อีกนะคยองซู ฉันไม่อยากเห็นคยองซูเสียใจ ฉันไม่อยากเห็นหัวใจของฉันต้องร้องไห้” พูดจบริมฝีปากหยักได้รูปก็ประทับจุมพิตที่ริมฝีปากเล็กรูปหัวใจเชื่องช้า แผ่วเบา แต่หวานละมุน

ลิ้นสากไล่ต้อนริมฝีปากเล็กอย่างรอคอยการล่วงล้ำ ไม่นานลิ้นทั้งสองก็ได้ทักทายหยอกเย้าซึ่งกันและกัน มือหนาไม่เคยหยุดนิ่ง ไล้ไปมาที่หลังเล็กอย่างลืมตัว ไม่ต่างกันคยองซูยกแขนกอดคอคนตัวสูงเพื่อพยุงกายที่อ่อนปวกเปียกไม่ให้ล้มพับลงไปกับพื้น

CUT SCENE...{2}

“ฉันต้องการนายคยองซู” จงอินดันหลังคนตัวเล็กไปติดกับต้นไม่ใหญ่ไม่ไกลจากตรงนั้น จูบซับริมฝีปากเล็กคลอเคลีย บดเบียดร่างกายแนบชิดกันไปทุกช่วงของร่างกาย มือหนาไล้ลงต่ำบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงอย่างเบามือ

เด็กน้อยไม่ประสาเรื่องความรักครางฮือออกมาจากลำคอทันทีที่ถูกเคล้นคลึง มือเล็กขยำเสื้อคนตรงหน้าแน่นเพื่อระบายอารมณ์หวาม ความรู้สึกบางอย่างเดือดพล่านไปทั่วกาย เผยอปากจูบตอบจงอินอย่างเร่าร้อน

จงอินจับมือเล็กที่ขยุมเสื้อเขาไว้มาวางบนไหล่แกร่งของตัวเอง ล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อตัวบางลากผ่านยอดอกอย่างหยอกเย้า ละจูบแสนเร่าร้อนลงมาดูดกลืนความหวานแถวซอกคอและลาดไหล่เล็ก อารมณ์ชายพุ่งพล่านแทบห้ามตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ ริมฝีปากหยักจาบจ้วง ดูดกลืนผิวเนื้อเนียนละเอียดของร่างบอบบางวัยแรกแย้มอย่างกระหาย

คยองซูครางอื้อออกมาอีกครั้งอย่างรัญจวนเมื่อถูกปลุกเร้าทั้งสองทาง ขาเล็กแทบไม่เหลือแรงเพื่อยืน มีเพียงแขนแกร่งข้างหนึ่งเท่านั้นที่ยึดกายเล็กเอาไว้แน่น

“เป็นของฉันนะคยองซู” เสียงแหบพร่าถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากที่ระดมจูบไล้ซอกคอขาว มือข้างหนึ่งเร่งเล้าที่ยอดอกคล้ายเร่งคำตอบจากริมฝีปากหวานที่บวมเจ่อจากพิษของรสจูบ

จงอินละจูบออกมาสบดวงตาหวานเยิ้ม ส่งสายตาเว้าวอนไปให้ “นะคนดี” เสียงทุ้มแหบพร่าไม่ต่างจากเดิมทำให้หัวใจคยองซูอ่อนยวบยาบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คนตัวเล็กยังคงนิ่งหัวสมองไม่ประมวลผลสิ่งใด มีเพียงความว่างเปล่าขาวโพลน

ชายหนุ่มไม่รอฟังคำตอบก้มหน้าลงบรรเลงบทรักต่อไปอย่างอดทนไม่ไหว ก้มสูดกลิ่นกายหวานครั้งแล้วครั้งเล่า ขยับบดเบียดความตึงเครียดใหญ่โตเสียดสีกับความคับแน่นของอีกคนจึงรู้ว่าคยองซูก็ต้องการไม่แพ้กัน

“อืม”

เสียงครางเย้ายวนดังลอดริมฝีปากเล็กออกมาเมื่อความคับแน่นกลางลำตัวถูกเสียดสี จงอินจัดการกับเสื้ออันเกะกะออกไปทันที ก้มลงดูดกลืนยอดอกแผ่วเบา เด็กน้อยยังคงครางอย่างต่อเนื่องไม่เป็นภาษา อารมณ์อึดอัด ซาบซ่านอัดแน่นในกายบางรอคอยการปะทุที่เร่าร้อน

คยองซูเชิดหน้ากัดริมฝีปากเล็กแน่นระบายความความวาบหวิวโหมกระหน่ำ มือเล็กจิกลงที่แผ่นหลังกว้าง ความรู้สึกในร่างกายโบยบินลุกหือ ไม่นานนักกางเกงตัวบางก็ถูกกระชากออกไป จงอินสอดแทรกนิ้วร้อนระอุรุกรานอย่างหนักหน่วง คยองซูผวาเฮือกกอดกายแกร่งไว้แน่น ความเจ็บปวดเล็กน้อยแล่นปราดไปทั่วกาย

“คะ ไค อ้า” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างเว้าวอน จงอินจูบซับขมับคนตัวเล็กเป็นการปลอบโยน หยุดทรมานเด็กน้อยด้วยนิ้วร้อนแล้วจัดการถอดกางเกงของตัวเองออกจากเอวสอบทันที

มือหนาจับขาเรียวยกขึ้น แล้วสอดแทรกความเป็นชายใหญ่โตคับแน่นเข้ารุกรานกลางกายบอบบาง คยองซูเบิกตากว้างเพราะความเจ็บปวดราวกับร่างจะแยกออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาหยดใสไหลออกมาจากดวงตาหวาน จิกมือเขากับแผ่นหลังแกร่งเพื่อระบายอารมณ์

“คยองซู ฉันขอโทษ ฉันจะทำให้เบาที่สุดนะ” คยองซูกัดฟันแน่น อดทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกะทันหัน คนตัวสูงเห็นดังนั้นจึงก้มลงจูบซับริมฝีปากเล็กอย่างปลอบโยน มือหนาไล้คลึงสะโพกนุ่มนิ่มแผ่วเบา ละริมฝีปากจากกลีบปากหวาน อุ้มร่างกายเล็กขึ้น เอาขาเล็กมาเกี่ยวเอวสอบไว้ แล้วค่อยๆพุงทะยานท่วงทำนองเพลงรักไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าและระมัดระวัง

ริมฝีกปากหยักก้มลงดูดกลืนยอดอกสีหวานอีกครั้ง ชักจูงให้คนตัวเล็กลืมความเจ็บปวดเบื้องล่างด้วยความรู้สึกวาบหวิว คยองซูผ่อนคลายและครางแผ่วเบาออกมาอย่างพอใจ ขณะที่ความเป็นชายค่อยๆแทรกลึกเข้าไปในกายเล็กโดยที่คยองซูไม่รู้ตัว

เมื่อถึงปลายทางจงอินครางอึ้มในลำคออย่างต้องการระบายอารมณ์อึดอัด ความรัดแน่นตอดรัดเขาจนไม่สามารถขยับกายได้ เพราะกลัวว่าพายุแห่งอารมณ์จะถูกปลดปล่อยออกมา ใบหน้าคมคายยกขึ้นสบกับดวงตาเล็กที่ฉ่ำเยิ้ม คยองซูยกแขนโอบรอบคอของจนอินไว้แน่นซบหน้าลงกับลาดไหล่หนาอย่างรักใคร่

เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่ทำให้คนตัวสูงพร้อมจะบุกตะลุยไปข้างหน้า ในเมื่อคนตัวเล็กมอบความไว้วางใจให้เขาขนาดนี้ จงอินโอบอุ้มกายเล็กและขยับเชื่องช้า และค่อยๆเร็วขึ้นตามความต้องการส่วนลึกของร่างกาย คยองซูครางออกมาแทบไม่เป็นภาษาเมื่อถูกรุกล้ำครั้งแล้วครั้งเล่า

ความอัดแน่นตึงเครียดเดินทางมาจนถึงจุดสูงสุดเตรียมตัวปลดปล่อยคยองซูผวาเฮือก ความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วทุกอณูของร่างกาย คนตัวสูงเผลอหลุดถอนหายใจออกมาแผ่วเบาเมื่อได้ปลดปล่อยความร้อนรุ่มในกายออกไป จงอินกอดกระชับร่างเล็กไว้แนบอก รู้สึกถึงเรี่ยวแรงที่อ่อนยวบของคนตัวเล็ก

คยองซูคงหมดแรงและฟุบหลับคาอกเขาไปแล้ว คนตัวสูงจูบซับขมับเล็กแผ่วเบา ความรักความห่วงใยอัดแน่นในอก จงอินยิ้มบางๆออกมาคนเดียวลูบหลังเนียนไปมาอย่างปลอบโยน

“ฉันรักคยองซูนะ” และคนตัวเล็กที่ยังหลับไม่สนิท แต่เพียงแค่เพลียเท่านั้นได้ยินมันชัดเต็มสูงหู ริมฝีปากเล็กเผยยิ้มออกมาอย่างสุขใจ ค่อยยืดกายที่ฟุบพิงคนตัวสูงอยู่ขึ้น สบตาคมด้วยแววตาหวานฉ่ำ

“คยองก็รักไค ไคอย่าทิ้งคยองนะ” จงอินยิ้มหวานให้คนในอ้อมกอด กดจูบที่หน้าผากมนแผ่วเบา

“ฉันขอสัญญาด้วยชีวิต”

อ่านแล้วกลับไปเม้นให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ