{CUT} The Lost Planet :: ราตรีสิเน่หา

{CUT} The Lost Planet :: ราตรีสิเน่หา

ปลายนิ้วยาวเขี่ยเบาๆ กับอวัยวะบ่งบอกเพศของเด็กหนุ่มร่างเล็กราวกับจะปลุกมันให้ตื่นขึ้น ก่อนจะลูบไล้เบาๆ ทำให้แบคฮยอนทนไม่ไหวที่จะครางฮื่อออกมา

“ย่ะ...อย่าเพิ่ง...” แบคฮยอนเปล่งเสียงออกมาได้เพียงแค่แผ่วเบาเท่านั้น ก่อนแผ่นหลังเล็กจะเอนพิงอกแกร่งราวกับคนที่อ่อนเปลี้ยไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ดวงตาคู่หวานปรือนิดๆ อย่างคุมตัวเองไม่อยู่นัก

“ก็ได้ ถ้าเจ้ายังไม่พร้อม แต่เมื่อไปถึงที่ป้อม ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปอีกแล้ว” ชาร์ลกระซิบด้วยรอยยิ้มร้ายกาจก่อนจะรั้งมือของตัวเองกลับมากอดเด็กน้อยเอาไว้ตามเดิม

กลิ่นกายหอมกรุ่นกับความนุ่มนวลของผิวเนื้อเนียน ทำให้เขาอดใจไม่ไหวนัก แต่ในเมื่อเจ้าตัวเล็กร้องขอ เขาจึงยอมหยุด ทว่าหลังจากนี้...ต่อให้มีเหตุผลมากมายมาต่อรอง เขาจะไม่มีวันปล่อยเบลซไปอีกแล้ว

คนตรงหน้านี้ต้องเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

“ข้าไม่เคยคิดจะต่อต้านท่าน ข้ารักท่าน แต่เมื่อกี้ข้าแทบไม่มีแรงจะเกร็งตัว กลัวว่าจะตกม้าไปก็เท่านั้น” แบคฮยอนเอ่ยบอกอย่างอายๆ ด้วยกลัวว่าว่าอีกคนจะคิดไปเอง ว่าตนรังเกียจ

“ข้ารู้ เด็กน้อย” อัศวินหนุ่มก้มจูบเส้นผมนุ่มแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู ก่อนจะควบม้าออกไปให้ไวยิ่งขึ้น เพราะแทบจะอดใจไม่ไหวแล้วที่จะกลืนกินเจ้าตัวน้อยที่ส่งกลิ่นหอมไม่หยุดอยู่ตรงหน้าในระยะประชิด

เมื่อมาถึงป้อมปราการชายแดนอันอยู่ไม่ไกลจากทะเลสาบมานัก อัศวินหนุ่มก็กระโดดลงมายืนด้านล่าง พร้อมทั้งรั้งร่างน้อยมาอุ้มไว้แนบอกแล้วพาเดินขึ้นไปยังห้องพักส่วนตัวทันที

เมื่อเข้ามาถึงด้านในก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆ ท่อนแขนแกร่งวางร่างบอบบางลงบนเตียงกว้างแล้วตามไปคร่อมทับเอาไว้อย่างรวดเร็ว มือหนาเอื้อมไปปลดกระดุมทุกเม็ดของเจ้าตัวน้อยออกจนเผยให้เห็นแผ่นอกเปลือยเปล่าที่ขาวสะท้อนแสงไฟสีแดงฉานในเตาผิง

“ถอดให้ข้าบ้างสิ” ชาร์ลเอ่ยเสียงเบา พร้อมทั้งมองใบหน้าหวานด้วยแววตาที่พราวไปด้วยเสน่ห์ ทำให้แบคฮยอนอดไม่ได้ที่จะทำตามคำสั่ง ร่างน้อยขยับลุกขึ้นมานั่งช้าๆ ทว่ายังไม่ทันที่จะได้เอื้อมมือไปจัดการกับอาภรณ์ของอัศวินตรงหน้า เสื้อที่ถูกริดกระดุมออกหมดก็ถูกมือใหญ่ร่นไปกองไว้ที่ขอพับแขนกลายเป็นภาพที่ดูเย้ายวนขึ้นอีกเป็นเท่าทวีคูณ

“เจ้าไม่ใช่แค่น่ารักเท่านั้นนะ ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะน่ากลืนกินมากขนาดนี้” คำพูดเยินยอเหล่านั้นทำให้แบคฮยอนก้มหน้างุด เพราะไม่กล้าสบสายตาแพรวพราวและอยากกระหายที่จ้องมองลงมา มือเรียวเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อของอัศวินหนุ่มช้าๆ ไม่เร่งรีบนัก เพราะกำลังสั่นไปทั้งเนื้อทั้งตัว

สภาพของคนตัวเล็กตอนนี้ไม่ต่างจากเจ้ากระต่ายป่าตัวน้อยที่หลงมาเจอกับราชสีห์หนุ่มผู้น่าเกรงขาม แม้เจ้ากระต่ายจะน่ารักน่าสงสารเพียงใด แต่สุดท้ายเจ้าป่าผู้ยิ่งใหญ่ก็จะกลืนกินมันเข้าไปอยู่ดี

เมื่อลิดกระดุมออกจากรังทั้งหมดแล้ว มือที่สั่นเทาก็เอื้อมไปถอดเสื้อออกจากร่างกายกำยำตามแบบฉบับของคนที่ฝึกรบมาแทบจะทั้งชีวิต หน้าท้องของอัศวินหนุ่มเรียงตัวกับเป็นมัดกล้ามเนื้อสวยแน่น พาลเส้นเลือดฝอยของแบคฮยอนแตกเปรี๊ยะๆ อย่างไม่ปราณี

แผ่นอกแกร่งหนันแน่นประดับไปด้วยยอดถันสีน้ำตาลเข้มนิดๆ ทำให้แบคฮยอนไม่กล้าสบมองตรงๆ ได้ เพราะกลัวว่าตนเองจะขาดใจตายไปเสียก่อนกับความบาดใจนี้

ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ร่างน้อยก็ถูกยกลอยขึ้นเทินอยู่บนตักแข็งแรง ก่อนที่ปลายลิ้นชำนาญจะแลบออกมาเลียวนปลายยอดสีน้ำตาลอ่อน แบคฮยอนจึงได้แต่หลับตาเชิดหน้าขึ้นเพื่อระบายความกระสันซ่านที่อีกคนมอบให้

ยิ่งอัศวินหนุ่มเลียรัวและสลับกับดูดยอดอกของเขาแรงเท่าไหร่ เขายิ่งรู้สึกราวกับจะขาดใจตายมากเท่านั้น

เมื่อกลืนกินผิวเนื้อที่อ่อนไหวต่อความรู้สึกจนพอใจ ชาร์ลก็วางร่างน้อยให้นอนราบลงกับผืนเตียง ก่อนจะจุมพิตเบาๆ ลงบนสะดือเล็กจุ๋มจิ๋ม จากนั้นก็กดจูบไปทั่วหน้าท้องขาวเนียน

แบคฮยอนหอบครางเสียงพร่าง ก่อนจะหลับตาลงแล้วแอ่นโค้งแผ่นหลังไปด้วยความหวาดเสียวอย่างลืมเนื้อลืมตัว ฟันคมกัดริมฝีปากล่างเอาไว้แน่น เพื่อระบายความรู้สึกมากมายออกไป แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลนัก เพราะยิ่งอัศวินหนุ่มลากปลายจมูกที่พ่นลมหายใจร้อนจัดลงต่ำไปมากเท่าไหร่ แบคฮยอนก็ยิ่งสะท้านวาบไปทั่วทั้งกายมากเท่านั้น

“อึก อ๊ะ อ่า” เสียงครวญอย่างลืมอายดังขึ้นอีกครั้งยามริมฝีปากหยักอิ่มประทับจูบลงบนอวัยวะกลางกายที่แข็งขืนภายใต้เนื้อผ้า ราวกับเลือดทั้งหมดในร่างกายกำลังอัดฉีดมาในบริเวณนี้ทำให้รู้สึกคล้ายกับว่ามันกำลังจะระเบิด ยิ่งฝ่ามืออุ่นร้อนเคลื่อนไปสะกิดเบาๆ ที่ปลายยอดของมัน แบคฮยอนถึงกับลืมหายใจและบิดเร้าด้วยความทรมาน

สัมผัสวาบหวิวที่ละออกไปอย่างอ้อยอิ่งทำให้เจ้าตัวน้อยอดไม่ได้ที่จะปรือตาขึ้นมอง อัศวินหนุ่มหล่อกำลังถอดกางเกงที่สวมอยู่ออก จนเผยให้เห็นอวัยวะกึ่งกลางกายขนาดใหญ่ซึ่งแข็งเขียดเต็มที่ ดวงเนตรคู่เล็กเบิกกว้างขึ้นทันที ก่อนจะหลับปี๋ลงอีกครั้ง เมื่อร่างกำยำเปลือยเปล่าเคลื่อนทาบลงมาอีกครั้ง

ริมฝีปากหยักอิ่มประทับจูบลงบนกลีบปากเจ่อนิดๆ ก่อนจะขยับเสียดสีร่างทั้งร่างรวมถึงแก่นกายที่ว่องไวต่อความรู้ให้ถูไถสร้างความแปลกใหม่ให้แก่คนตัวเล็กด้วย มือหนาคว้าเอาท่อนแขนเรียวที่วางเกร็งไว้ข้างลำตัวขึ้นโอบกอดตนเองเอาไว้ แล้วบรรจงมองงจุมพิตที่แสนเผ็ดร้อนต่อ แบคฮยอนจึงจิกเล็บลงกับแผ่นหลังกว้างแน่นเพื่อระบายความร้อยของไฟสวาทที่ลุกอยู่ในสรรพางค์

ร่างกายที่ทั้งนุ่มและหอมรัญจวนไม่เว้นแม้กระทั่งที่ลับ ทำให้อัศวินหนุ่มแทบอดใจไม่ไหวที่จะขยำให้จมเขี้ยว แต่ด้วยความรักที่เขามีอยู่ล้นหัวใจ ทำให้เขาสามาระยั้งตัวเองเอาไว้ได้บ้าง เพียงแค่ร่างกายบดเบียดเสียดสีกันยังทำให้เขาแทบปลดปล่อยออกมามากมายขนาดนี้ แล้วถ้าสอดประสานกันอย่างแนบสนิทเล่า เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะคลั่งตายได้มากเท่าไหร่

“เสียวไหม”  อัศวินหนุ่มกระซิบถามชิดใบหูเล็ก ก่อนจะใช้ฟันขมเบาๆ ที่ติ่งหูอ่อนนุ่มว่องไวต่อความรู้สึก

“สะ...เสียว จนจะขาดใจอยู่แล้ว” สิ้นคำตอบ ร่างสูงก็เคลื่อนต่ำลงช้าๆ โดยไม่ลืมที่จะไล่จูบไปทั่วทั้งเนื้อทั้งตัวนวลเนียนด้วย จนเมื่อปลายจมูกแตะกับขอบกางเกงซึ่งปดปิดความงดงามล้ำค่าเอาไว้ มือหนาก็เกี่ยวรูดมันออกจากเรียวขาขาวอย่างง่ายดาย

ริมฝีปากอุ่นร้อนก้มลงจูบที่ปลายยอดสั่นหงึกหงักเชื่องช้าละเมียดละไม ทำให้แบคฮยอนสะดุ้งไปด้วยความซ่านไหวจนต้องหนีบขาเข้าหากัน แต่สุดท้ายก็ถูกแหวกให้แยกกว้างตามเดิมอยู่ดี

“ไม่ต้องเกร็งนะคนดี ปล่อยตัวตามสบาย” ชาร์ลเอ่ยบอกคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงพร่าพราย ก่อนจะแตะปลายลิ้นลงบนรูเล็กๆ ที่ปริ่มไปด้วยน้ำขาวบนปลายยอด แล้วชอนไชเบาๆ สร้างความเสียวกรสันจนแบคฮยอนแทบกลั้นหยาดน้ำที่อัดแน่นเอาไว้ไม่อยู่

“ซะ...ซี๊ด อ๊ะ อึกขะ...ข้ามะไหว อึก แล้ว” เจ้าตัวน้อยดิ้นเร้าๆ เพราะแก่นกึ่งกลางกายถูกรูดรั้งเนิบนาบด้วยโพรงปากของอัศวินหนุ่ม เมื่อเคลื่อนขึ้นมาจนเกือบถึงปลายยอด ชายหนุ่มก็ดูดแรงๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะเคลื่อนอมลงไปใหม่อยู่อย่างนั้น ทำให้แบคฮยอนแทบจะขาดใจ เพราะความทรมานอันสุขสมยากจะบรรยาย

ปลายนิ้วยาวที่ว่างอยู่เริ่มย้ายไปไล้วนที่ช่องทางรักด้านหลังของเด็กหนุ่มผะแผ่ว ทำให้แบคฮยอนกระตุกเกร็งร่างกายและแดดิ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว ใบหน้าหวานเหยเก้เร้าอารมณ์ของอัศวินที่หนึ่งแห่งนครรัฐได้เป็นอย่างดี ยิ่งยามเขาดันนิ้วมือเข้าไป ผนังด้านในซึ่งตอดตุบๆ ทำให้เขาหยุดตัวเองไม่ไหวที่จะรังแกร่างกายที่แดงซ่านไปด้วยพิษรักอย่างไม่ปราณี

ชาร์ลคว้ามือเรียวมากอบกุมแก่นอวัยวะอันแข็งจัดของตนเอง แล้วจับให้รูดขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะครางออกมาเสียงกระเส่า แบคฮยอนเหลือบมองการกระทำนั้นและใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขสมของอัศวินหนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ กำรอบท่อนเอ็นขนาดใหญ่ แล้วจัดการให้เองอย่างไม่นึกรังเกียจใดๆ  

“เก่งมาตัวเล็ก ซี๊ด อย่างนั้น...” อัศวินหนุ่มเอ่ยชมไม่ขาดปาก พลางเงยหน้าขึ้นแล้วปล่อยเสียงซี๊ดซ้าดออกมา เพราะทนต่อความกระสันซ่านไม่ไหว ฝ่ามือนุ่มที่กอบกุมหยอกเย้าอย่างไม่ประสานัก ทำให้เขายิ่งอยากจะกระแทกกระทั้นกายใส่เจ้าตัวน้อยให้หัวสั่นหัวคลอน

“พอ..พอแล้ว” ชาร์ลหยุดมือเล็กที่กำลังพยายามทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีเอาไว้ เพราะเขาแทบจะหยุดยั้งการปลดปล่อยเอาไว้ไม่ไหว มือหนาจับแท่งร้อนไปจ่อวนที่ช่องทางด้านหลังของคนตัวเล็กอย่างไม่เร่งรีบนัก ปลายยอดที่ถูไถปากทางด้านนอกช้าๆ ทำให้แบคฮยอนแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย

ความเสียวแปลบปลาบแล่นพล่านไปทั่ว ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“ข้าจะไม่หยุดอีกแล้ว ต่อให้เจ้าร้องขอก็ตาม” ชาร์ลเอ่ยเสียงสั่นอย่างอดรนทนไม่ไหว แล้วจึงค่อยๆ ดันท่อนเอ็นแข็งจัดให้มุดผ่านเข้าไปในช่องทางตอดตุบช้าๆ เพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเจ็บ

“อ๊ะ จะ...เจ็บ” แบคฮยอนรีบถดกายหนีเป็นพัลวัน ทำให้ชาร์ลต้องหยุดการกระทำเอาไว้ ทั้งๆ ที่เอ่ยบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะไม่หยุดอีก แต่ด้วยความรักความห่วงใย แค่ได้เห็นแววตารวดร้าวราวจะขาดใจ เขาก็เห็นแก่ตัวไม่ได้

เพราะเขารักเด็กคนนี้อย่างสุดหัวใจไปแล้ว

“อย่าเกร็งนะคนดี” มือหนาเอื้อมไปลูบผมนุ่มแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงดูดเลียยอดอกเล็กอย่างแรงสร้างความเสียวซ่านให้ก่อเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นแบคฮยอนกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับความรัญจวนที่ด้านบน อัศวินหนุ่มก็ค่อยๆ ขยับสะโพกดันเคลื่อนไปจนสุดทางอย่างอดทนอดกลั้นที่สุด

ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แค่ทำให้ตัวเองเสร็จสมอารมณ์หมายไปก็เป็นอันพอ ต่อให้คู่นอนจะร้องขอหรืออ้อนวอนเพียงใดเขาก็ไม่ใส่ใจ แต่เด็กตรงหน้านี้ไม่ใช่เพียงแค่คนที่เขาจะนอนกกกอดเพียงแค่ชั่วค่ำนี้ ทว่าจะเป็นคนที่เขาโหยหาที่จะให้อยู่ข้างกายตลอดไป เขาจึงต้องทะนุถนอมเจ้าตัวไว้ให้ดีที่สุดเท่าที่คนห่ามๆ คนหนึ่งจะกระทำได้

ในที่สุดชาร์ลก็สามารถสอดประสานอวัยวะของตนเองเข้าไปในกายของร่างเล็กได้จนหมด อัศวินหนุ่มแช่ค้างไว้อย่างนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ ก่อนจะทวีความเร็วและแรงขึ้นตามลำดับ

เสียงเนื้อกระทบกันพั่บๆ ดังก้องห้องนอนกว้างระคนกับเสียงครางแหบแห้งของคนทั้งสองที่ช่วยกันกระแทกกายประสานเพื่อนำพากันไปถึงฝั่งฝันให้เร็วที่สุด แบคฮยอนเกี่ยวท่อนขาเรียวเอาไว้กับเอวแกร่ง แล้วจิกมือแน่นกับท่อนแขนกำยำเพื่อระบายความรัญจวนที่ค่อยๆ ทวีความรุนแรงไม่หยุดหย่อน

ใบหน้าหวานซุกลงกับหมอนแล้วครวญครางด้วยความทรมานไม่หยุด เส้นผมดำขลับแผ่กระจายไปด้วยแรงส่งจากอัศวินหนุ่มที่คึกราวกับม้าศึก ไอของความร้อนจากเตาผิงไม่สามารถเทียบเท่าความเร่าร้อนของกายแกร่งได้

ชาร์ลกัดฟันแน่นแล้วสอดกระทั้นบั้นเอวแรงไปอีกไม่กี่อึดใจ หยาดน้ำทุกหยดที่อัดแน่นก็ระเบิดฉีดเข้าใส่ช่องทางด้านหลังของคนตัวเล็กจนหมดสิ้น เป็นเวลาเดียวกันกับที่ท่อนเอ็นของแบคฮยอนได้ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องกำยำของอัศวินหนุ่ม

ยังมีต่อในเว็บอีกนะคะ อย่าลืมกลับไปอ่านและคอมเมนต์ด้วยน้า ^^ กดลิงค์นี้เพื่อกลับไปที่หน้าเว็บได้เลยค่า >> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1541442&chapter=35