{CUT} Heartless ดวงหทัยไร้รัก ๗๓ (chanbaek)

๗๓

ราตรีเจิดจ้า

วรองค์บอบบางของกษัตริย์ตัวน้อยๆ ถูกวางลงบนพระแท่นกว้างอย่างนุ่มนวล ดวงเนตรคมที่กวาดมองไปทั่วพระพักตร์หวานเต็มไปด้วยความแพรวพราวปะปนไปด้วยความกระหายใคร่อยากในบางสิ่ง พาลให้ผิวปรางนวลสุกปลั่ง ดวงหฤทัยน้อยๆ สั่นไหวจนรู้สึกวาบในอก

“รังแกพระราชาถือว่าเป็นกบฏ” แม้จะอ่อนระทวยเพียงใดกับสายตาเย้ายวนคู่นั้น แต่เบตัลก็เอ่ยออกมาด้วยสุรเสียงท้าทายเหลือล้น เพราะเขารู้ธรรมชาติของมนุษย์ดีว่าสิ่งใดที่ถือว่าเป็นเรื่องผิดบาปมันช่างหอมหวานยิ่งนัก อะไรที่ว่าต้องห้าม ผู้คนมากมายกลับขวนขวายที่จะกระทำ

“กบฏรักกระมัง” ชาร์ลอตต์เอ่ยช้าๆ อย่างไม่หวั่นเกรง ดวงเนตรคมเหลือบมองริมพระโอษฐ์บางเรื่อที่กำลังคลี่ยิ้มร้าย ก่อนจะโน้มหน้าลงไปทำท่าว่าจะจูบ แต่เมื่อเบตัลเชิดหน้าขึ้นมาตอบรับเขาก็ผละออกเสียอย่างนั้น

“ที่แท้ก็อยากถูกกบฏรังแก” คนเจ้าเล่ห์ยิ้มเย้ยๆ ก่อนจะหัวเราะร่าอย่างมีความสุข ยามแกล้งคนตัวเล็กได้ เบตัลจึงไม่รอให้คนตัวโตกว่าได้ใจไปได้มากกว่านี้ วรองค์เล็กบางรวบรวมกำลังทั้งหมดพลิกตัวเองขึ้นคร่อมองค์ชายรัชทายาทแห่งโบซีเวียอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโน้มพระพักตร์ลงไปจนพระนาสิกแตะกัน

“ริจะเป็นกบฏก็ต้องถูกลงโทษ”  สิ้นคำ  พระโอษฐ์บางเรื่อก็พรมจูบลงบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างหยอกเย้า ก่อนจะหยุดลงที่ริมฝีปากหยักอิ่ม กลีบเนื้ออันแสนนุ่มนวลบดขยี้ความรักอันเร่าร้อนลงไปเชื่องช้าทว่าหนักหน่วง ก่อนปลายลิ้นเล็กจะไล่เลียและลอดเข้าไปด้านในอย่างฮึกเหิม

ร่างน้อยสั่นสะท้านนิดๆ ยามพระหัตถ์หนาช่ำชองไล่โอบไปบนบั้นพระองค์แบบบางแผ่วเบา ก่อนจะเฟ้นขยำสะโพกนุ่มนิ่มอย่างไม่ปราณี สร้างความรู้สึกวาบไหวให้เกิดขึ้นในวรกายได้อย่างประหลาด กระแสบางอย่างวิ่งวุ่นไปทั่วสรรพางค์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

พระโอษฐ์น้อยๆ ของกษัตริย์แห่งบาร์กผละจูบออกมา ก่อนจะสบมองใบหน้าของกบฏใต้ร่างด้วยสายตาเย้ายวน จากนั้นพระพักตร์หวานก็โน้มลงไล้เนื้อริมฝีปากนุ่มนวลไปบนซอกคอแข็งแกร่งช้าๆ ก่อนจะขบและดูดเบาๆ จนได้ยินเสียงครางในลำคอทุ้มต่ำดังลอดออกมา

“กบฏจะไม่อ้อนวอนขอชีวิตหน่อยหรือ” เจ้าตัวน้อยเอ่ยขึ้นพลางหยัดวรกายขึ้นทอดมองใบหน้าคมคายที่เต็มไปด้วยอารมณ์ด้วยแววยียวนร้ายกาจ จนเจ้ากบฏตัวโตที่ถูกจ้องเผลอยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

ทำไมถึงได้ร้ายขึ้นอย่างนี้ ใครกันเป็นคนสอน!

“กบฏผู้นี้รู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ที่อยากจะกลืนกินพระราชาเข้าไปทั้งตัว กบฏผู้นี้จึงยอมมอบกายถวายชีวิต สุดแล้วแต่พระราชาเถิดว่าจะกระทำการใด” สิ้นถ้อยคำจำนนนั่น นิ้วพระหัตถ์เรียวก็แหวกเสื้อนอกตัวหนาของกบฏผู้สูงศักดิ์ออก ก่อนจะเคลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อตัวในที่ละเม็ดๆ อย่างไม่เร่งรีบคล้ายรอให้ไฟราคะค่อยๆ โหมขึ้น

ก้นนุ่มบดเบียดเบาๆ อยู่กับหน้าท้องแข็งแกร่งพาลให้องค์รัชทายาทแห่งโบซีเวียร้อนรุ่มขึ้นจนแทบทนไม่ไหว แต่เขาอยากปล่อยให้เจ้าตัวน้อยได้เป็นฝ่ายนำดูบ้าง อยากจะรู้เหลือเกินว่าจะเก่งไปได้สักกี่น้ำกัน

เมื่อกระดุมถูกปลดเปลื้องออกจากรังจนหมด สาบเสื้อตัวในก็ถูกแหวกออกอย่างรวดเร็ว ก่อนพระพักตร์งดงามจะโน้มลงปรนเปรอแผ่นอกอันแสนอบอุ่นด้วยพระโอษฐ์อย่างไม่เร่งรีบ ปลายลิ้นร้อนเปียกชื้นไล่เลียไปจนทั่ว ก่อนประทับรอยจูบหนักหน่วงหลายจุด จนเกิดเป็นร่องรอยสีแดงจางๆ

การกระทำนั้นสร้างความรู้สึกวูบวาบให้องค์ชายรัชทายาทแห่งโบซีเวียได้เป็นอย่างดี พระหัตถ์หนาจึงเคลื่อนไปลูบกลุ่มผมนุ่มแผ่วเบา ก่อนจะต้องกระตุกเกร็งอย่างยับยั้งตัวเองเอาไว้ เมื่อริมฝีปากเล็กๆ ครอบครองยอดอกของเขาเอาไว้อย่างไม่ปราณี

กษัตริย์ตัวน้อยๆ ทั้งดูทั้งกัด แถมยังใช้ลิ้นเลียวนอยู่บนนั้นนานสองนาน กว่าจะผละออกมาแล้วไล้ปลายพระนาสิกต่ำลงไปจนน่าใจหาย

เบตัลจ้องมองหน้าท้องกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อเรียงสวยที่อยู่ชิดใบหน้าด้วยแววตากระหายนิดๆ ก่อนจะแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากด้วยท่าทางเย้ายวน อยากนั้นก็ใช้มันลากไปบนร่องกล้ามแผ่วเบา

ชาร์ลอตต์กระตุกหดหน้าท้องแทบไม่ทันยามโดนรุกเร้า เจ้าตัวน้อยที่เขาเคยคิดว่าเป็นเด็กในวันวาน ตอนนี้โตขึ้นมากแล้วจริงๆ มากจนทำให้เขาแทบจะบ้าคลั่งอย่างคนเสียสติอยู่ตอนนี้

“อืม” เสียงครางทุ้มต่ำดังขึ้นด้วยความรัญจวน ดวงเนตรคมหลับลงช้าๆ ก่อนพระพักตร์หล่อเหลาซึ่งเปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์จะเชิดขึ้นอย่างอดไม่อยู่

ทำไมเด็กน้อยของเขาถึงได้เก่งอย่างนี้...

เมื่อได้ยินเสียงครวญครางอันนาพอใจ เจ้าตัวน้อยก็ผละออกมา ก่อนจะไล้มือไปบนแผ่นอกกำยำเพื่อจุดไฟร้อนให้กระพือหนักยิ่งขึ้น ร่างน้อยถดขึ้นไปแล้วมอบจุมพิตหวานที่ริมฝีปากหยักอิ่มเพื่อปรนเปรอชายอันเป็นที่รักอีกครั้ง ก่อนตรัสถามทั้งๆ ที่ริมฝีปากยังไม่ละออกจากกัน

“กบฏไม่คิดสู้หน่อยหรือ” มือใหญ่ที่กำลังบีบเคล้นไปทั่วทั้งเนื้อทั้งตัวของเขา ทำให้ร่างทั้งร่างอ่อนระทวยจนแทบจะทำสิ่งใดไม่ไหว วรองค์น้อยจึงทิ้งทาบทับร่างใหญ่โตเอาไว้เสียอย่างนั้นแล้วมอบจูบแสนหวานให้แก่คนที่อยู่เบื้องล่างแทน

“ว่าจะยอมแล้วเชียว อย่างนี้คงต้องสู้เสียหน่อย” สิ้นคำ ร่างน้อยก็ถูกพลิกให้กลับไปอยู่ที่ด้านล่างอีกครั้งอย่างนุ่มนวลทะนุถนอม ก่อนวรองค์ใหญ่โตจะสอดตัวเองลงระหว่างเรียวขาทั้งสองข้างของกษัตริย์ตัวน้อยๆ ทันที

ร่างทั้งสองร่างแนบทาบสนิทจนไม่เหลือช่องว่างใดๆ ก่อนจะขยับบดเบียดเสียดสีกัน ในขณะที่ริมฝีปากยังคงขยับคลอเคลียอยู่อย่างนั้น อวัยวะที่แข็งจัดของคนทั้งคู่ถูไถกันช้าๆ พาลให้อารมณ์กระสันพวยพุ่งขึ้น

“อื้อ” เจ้าตัวน้อยครางผะแผ่ว เมื่อร่างใหญ่โตที่อยู่ด้านบนละริมฝีปากออกไปแล้วจัดการะถอดฉลองพระองค์ทั้งสองตัวทิ้งไว้ข้างเตียงจนท่อนบนเปลือยเปล่า

ดวงเนตรหวานฉ่ำนิดๆ จ้องมองวรกายกำยำสมชายชาตินักรบนั้นด้วยแววตาหลงใหล ยิ่งเห็นรอยสีแดงจางๆ ที่ตนทำทิ้งไว้ ยิ่งรู้สึกกระหยิ่มในอกอย่างอดไม่อยู่ คนที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นของเขา เป็นของเบตัลแต่เพียงผู้เดียว

“เหตุใดพระราชาผู้ยิ่งใหญ่ถึงได้ตัวอ่อนเช่นนี้เล่า” เจ้ากบฏจอมเจ้าเล่ห์เอ่ยถามด้วยสายตาแพรวพราว ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบซอกคอขาวแรงๆ อย่างหยอกเย้า

“ก็พระราชาสู้กบฏไม่ไหวนะซี” เบตัลเอ่ยตอบเสียงหวาน ก่อนจะรั้งพระพักตร์หล่อเหลามาจูบที่หน้าผากเบาๆ ด้วยความรัก

ชาร์ลอตต์ยิ้มละมุนละไม ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดกระดุมฉลองพระองค์ของกษัตริย์แห่งบาร์กออก จนเมื่อผืนอาภรณ์นั้นแยกจากกัน แผ่นอกเปลือยเปล่าแถมขาวนวลเนียนก็ปรากฏแก่สายตา

“ถ้าพระราชาสู้กบฏไม่ไหว พระราชาก็ต้องยกทุกอย่างให้กบฏแล้วล่ะ” ชาร์ลอตต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์พลางกวาดสายตามองไปทั่วเนื้อตัวขาวผ่อง

“แล้วเจ้ากบฏอยากได้สิ่งใด” เจ้าตัวน้อยเอ่ยถามอย่างไม่เกรงกลัว ก่อจะเผยยิ้มท้าทายแล้วเอื้อมพระหัตถ์ขึ้นไล้ที่ข้างแก้มกบฏตัวโตช้าๆ

“อยากได้นี่..” ชาร์ลอตต์แตะนิ้วชี้ลงบนพระโอษฐ์บางเรื่อ ก่อนจะลากต่ำลงมาไปซอกคอระหงแผ่วเบา..

“แล้วก็อยากได้นี่..” จากนั้นนิ้วยาวก็ลากต่ำลงมาจนสะกิดผ่านยอดถันสีอ่อนจนร่างน้อยสะดุ้งเฮือกเผลอปล่อยเสียงครางออกมาเพราะทนความกระสันซ่านไม่ไหว

“อยากได้นี่ด้วย...” ยังไม่จบเพียงเท่านั้น แต่ทว่าจากปลายนิ้วก็เปลี่ยนเป็นปลายพระนาสิกโด่งจัดที่โน้มแตะลงที่หน้าท้องเนียนละเอียด ก่อนจะลากต่ำลงไปยังเนื้อผ้าฉลองพระองค์กางเกงแล้วใช้ริมฝีปากจูบเบาๆ ลงบนอวัยวะที่แข็งขืนของพระราชาตัวน้อย ก่อนจะจับท่อนขาเรียวให้ชันขึ้น พลางซุกปลายจมูกคลอเคลียอยู่ตรงนั้น

“อยากได้นี่ด้วย”

เบตัลตัวสั่นไปด้วยความเสียวซ่านสุดหัวใจ พระหัตถ์เรียวจิกเนื้อผ้าปูพระแท่นแน่น พลางหลับตาลงสนิท ดวงหฤทัยในพระอุระวูบไหวอย่างบ้าคลั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลมหายใจที่เคยเป็นปกติก็ติดขัดขาดห้วงไปหมด ราวกับจะตายเสียให้ได้

“กบฏอยากได้ทั้งหมดนี่ พระราชาจะยอมให้ไหม” ชาร์ลอตต์เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถาม ก่อนจะยกยิ้มพอใจเมื่อเห็นท่าทางเกร็งจัดของคนตัวเล็ก

“พระราชาจะขาดใจตายอยู่แล้ว” สิ้นคำ เจ้าตัวน้อยก็หยัดกายขึ้นมาปลดกระดุมกางเกงให้เจ้ากบฏตัวโตอย่างเร่งรีบ จนเมื่ออาภรณ์ทั้งสองชิ้นถูกสลัดหลุดจากท่อนขากำยำไป เบตัลก็ถอดเสื้อทั้งสองตัวที่แสนเกะกะของตัวเองเหวี่ยงลงที่ข้างเตียง โดยมีชาร์ลอตต์เป็นคนปลดเปลื้องสิ่งที่ขวางกั้นความงดงามของเจ้าตัวออกให้

และเมื่อร่างกายคืนสู่แรกเริ่มแห่งการมีตัวตนอีกครั้งดั่งเช่นมนุษย์ที่เกิดมาไร้ซึ่งสิ่งใดติดตัว ทั้งสองร่างก็ตะโบมเข้าหากันอย่างเร่าร้อน ความเปลือยเปล่านั้นบดขยี้และเสียดสีใส่กันอย่างไม่มีใครปราณีใคร อารมณ์หวามพลุ่งพล่านขึ้นจนกักเก็บไม่ไหวอีกต่อไป

องค์ชายรัชทายาทแห่งโบซีเวียจับเรียวขาเล็กพาดไว้กับท่อนแขนแข็งแรงของตนเอง ก่อนจะจ่ออวัยวะที่แข็งจัดกึ่งกลางวรกายลงไปที่ช่องทางรักซึ่งกำลังเต้นตุบๆ ด้วยความต้องการที่กลืนบางสิ่งบางอย่าง ปลายหัวของมันถูกจับวนรอบปากทางอย่างหยอกเอิน จนเมื่อกษัตริย์แห่งบาร์กครางอื้อด้วยความขัดใจ เขาจึงส่งมันเข้าไปด้านในอย่างมิอาจหักห้าม

แท่งร้อนจัดเคลื่อนผ่านช่องทางที่ตอดตุบๆ เข้าไปช้าๆ อย่างไม่ยากลำบากนักเพราะคุ้นชินกันเป็นอย่างดี จนเมื่อสุดทางเขาก็แช่ไว้อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะเอื้อมพระหัตถ์ไปซับหยาดเหงื่อออกจากใบหน้าหวานให้อย่างเอาใจใส่

แต่ทว่าความแนบแน่นที่ตอดรัดทำให้เขาอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป สะโพกแข็งแรงจึงขยับเคลื่อนเบาๆ เพื่อพาร่างน้อยไปให้ถึงฝั่งฝันที่ตั้งใจเอาไว้ และเบตัลก็ให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี เจ้าตัวน้อยแอ่นบั้นพระองค์สู้ ราวกับว่าต้องการจะไปให้ถึงวิมานชั้นฟ้าเช่นเดียวกัน

“อ๊ะ อ๊ะ อา” เสียงครางที่ไม่แม้จะคิดกักเก็บดังระงมห้องกว้าง คลอเคลียไปกับเสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นเป็นระยะ ร่างทั้งสองสั่นสะท้านไปด้วยแรงอารมณ์ที่ล้นจนแทบจะทะลัก อากาศที่เย็นจัดในยามค่ำคืนแห่งเมืองกลางขุนเขาไม่สามารถสร้างความหนาวเหน็บให้แก่คนทั้งคู่เลยแม้สักนิด

รอบวรกายทั้งสองโอบล้อมไปด้วยไออุ่นเบาบาง และเสียงครวญครางด้วยความทรมานคลอเคล้าไปกับเสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะถี่กระชั้น

พระหัตถ์หนาจับยึดสะโพกนุ่มเอาไว้เมื่อความรู้สึกเสียวซ่านทวีความรุนแรงขึ้น จนเขาต้องกัดฟันแน่นแล้วเร่งความเร็วในการขยับสอดประสานให้เร็วกว่าเดิมเพื่อจะจับจูงร่างน้อยที่แสนรักขึ้นไปบนท้องนภาที่เต็มไปด้วยดวงดาราอันพร่างพราว

เบตัลกัดฟันแน่นพร้อมทั้งครางระงมอย่างไม่นึกอายใดๆ เส้นพระเกศานุ่มสลวยสะบัดไปตามแรงโยกโคนอย่างน่ามอง วรกายบอบบางแดงซ่านไปทั้งเนื้อทั้งตัว ดวงพระพักตร์หวานเหยเก้และดูทุรนทุรายจนองค์ชายแห่งโบซีเวียอดไม่ได้ที่จะเร่งตัวเอง

จนสุดท้ายความอึดอัดรัดแน่นทั้งหมดก็ถูกปลดปล่อยออกมา หยาดน้ำแห่งความรักพวยพุ่งเต็มช่องทางรักจนล้นทะลัก ก่อนที่ร่างกายแกร่งกำยำจะทิ้งลงทาบทับกับวรองค์บางน่าทะนุถนอมจนแนบสนิท

พระราชาตัวน้อยหอบสะท้านอยู่นานสองนาน ก่อนจะเอื้อมพระหัตถ์มากอดกบฏตัวโตเอาไว้แน่น แล้วซุกพระพักตร์ลงกับแผ่นอกที่ชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ แต่กระนั้นมันช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน

“พระราชาเป็นของกบฏแล้ว กบฏจะทิ้งพระราชาไม่ได้นะ” เจ้าตัวน้อยเอ่ยเสียงหวาน พลางใช้นิ้วพระหัตถ์เขี่ยปลายจมูกโด่งเล่นอย่างซุกซน

“กบฏทิ้งพระราชาไม่ได้หรอก เพราหัวใจของกบฏคนนี้อยู่ในกำมือของพระราชาหมดแล้ว” ชาร์ลอตต์เอ่ยตอบเสียงพร่า ก่อนจะกดจูบแรงๆ บนริมฝีปากเจ่อนิดๆ ด้วยความรักและเสน่หาสุดหัวใจ

“ถ้าอย่างนั้นกบฏทำตามที่ราชาต้องการได้ไหม” ดวงตาใสแจ๋วจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่โทรมไปด้วยหยาดเหงื่อด้วยแววพราวระยับ

“พระราชาต้องการสิ่งใดเล่า” ชาร์ลอตต์เอ่ยถาม พลางใช้นิ้วยาวไล้ไปบนแก้มแดงๆ ของพระราชาตัวน้อย

“ทำอีก รังแกพระราชาอีก จนกว่าพระราชาจะหมดแรงหลับไปเอง” สิ้นคำ ริมฝีปากทั้งสองก็แย้มยิ้มอย่างมีความสุข แล้วเคลื่อนเข้าหากันอย่างรวดเร็วเนิ่นนาน ก่อนบทเพลงแห่งรักอันแสนร้อนแรงจะโหมขึ้นท่ามกลางความหนาวเหน็บกลางขุนเขา

ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า...จวบจนทิวาใกล้สาง

...

ตอนนี้ยังไม่จบน้า มีของเซนและฮันนาต่อ อย่าลืมกลับไปอ่านนะคะ

จิ้มลิงค์เลย>>https://writer.dek-d.com/jassiiz/writer/viewlongc.php?id=1485030&chapter=81

อย่าลืมคอมเมนต์ + สกรีมเป็นกำลังใจให้เราด้วยน้า เราจะได้รู้ว่าตัวเองแต่งออกมาเป็นยังไง ขอบคุณล่วงหน้าฮับ ^^